പ്രണയത്താൽ മാത്രം തളിർത്തു പൂക്കേണ്ട വസന്തം

പ്രണയത്താൽ മാത്രം (കവിത)

‌

അകലങ്ങളിലേക്കങ്ങുമിങ്ങു-

മഹോരാത്രം ചിതറിപ്പറക്കു-

മെൻ ചിന്തതൻ പക്ഷിക്കൂട്ടം 

ചടുലതവെടിഞ്ഞെങ്ങോ പോയ്, 

ഉടലൊരുവശം തളർന്നതിൽ പിന്നെ!

ഉയിരതു സ്വർഗ്ഗമുടൽ ദൃഡമെങ്കി-

ലിരവും പകലുമതെത്ര കാമ്യ-

മുലകുചുറ്റും ചിന്തകളിലൂടുണ്മതേടി-

യെല്ലാം മറന്നിരുന്നു മനോരാജ്യമുണ്ണാം.

ഉദ്ദിഷ്ടകാര്യസാധ്യത്തിനുടൻ ഗമിക്കാ 

നുരചൊല്ലേണ്ടതില്ലൊരുവരോടു-

മുടൻ തിരിക്കാം, തിരിക്കാതിരിക്കാ-

മൊരുവേളയെങ്ങോ അലഞ്ഞിടാം.  

മലമൂത്രമതൊരു തീരാ ബാധ്യത 

മറ്റാരും കാണാതെ മറപ്പെട്ടില്ലെങ്കില- 

തിനാവാതില്ലെങ്കിലൊരുവേളയറിയു- 

മറ്റെന്തു നേടുകിലുമതെല്ലാം വ്യർത്ഥം.

അവളരികിലുണ്ട, വശയെങ്കിലു-

മലിവോടെ പരിപാലിപ്പതുണ്ട് സദാ. 

അതൃപ്തി ലവലേശമില്ലാ, ഉണ്ടു വാൽ- 

സല്യമമ്മയ്ക്ക് കുഞ്ഞിനോടെന്നപ്പോൽ.

ഒരു ചെറുയാത്രയിലൊരു നാൾ 

വിരുന്നുവരുന്നതൊരിണയല്ല,  

തുണയുമല്ല, തെൻ മറുപാതിയാണു- 

മതിയോളം പ്രണയത്താൽ മാത്രം 

തളിർത്തു പൂക്കേണ്ട വസന്തമാണ്. 

English Summary: Prenayathal Mathram, Malayalam Poem