പല്‍നിരപ്പൂട്ടുകൾ - സതീഷ് കളത്തിൽ എഴുതിയ കവിത

ആശാൻപണിയുടെ കൂലി:

ആകാശം ഭൂമിയോട്:

ഹേ ഭൂമി,

നിൻറെയീ കറങ്ങൽ  

അത്ര പന്തിയല്ല.

അതുകൊണ്ടാണു നിനക്ക്

ഇത്രമാത്രം കിതപ്പ്.

ഭൂമി ആകാശത്തോട്:

അതിനു നിനക്കെന്താണു ഹേ?;

ഞാനെൻറെ

കാലിലാണു കറങ്ങുന്നത്.

ആദ്യം,

നിൻറെ വായ്ക്കൊരു

പല്‍നിരപ്പൂട്ട് വെയ്ക്കണം.

നിൻറെ തുപ്പലിൽ

എൻറെയുടൽ മലീമസമാകുന്നു;

വായ്ചൂടിൽ കരൾ വാടുന്നു.

ആകാശം ആശാൻപണി നിർത്തി.

തകരയുടെ കലഹം:

പുതുമഴയ്ക്കു നാമ്പിട്ട

ഒരു 'ഊശിത്തഗരൈ'

മരത്തിനോട്:

എനിക്കും തുല്യ അവകാശമുള്ള ജലം

ഊറ്റിയെടുക്കുന്നതുകൊണ്ടാണു  

നിനക്കിത്ര

പൊക്കവും വണ്ണവും ബലവും.

മരം:

ഒക്കുമെങ്കിൽ നീ,

നിൻറെ വേരുകൾ ആഴത്തിലാഴ്ത്തുക;

നിൻറെ ജലം അവിടെത്തന്നെയുണ്ട്.

തകര വാ അടച്ചു.

ഒരു സഞ്ചാര തർക്കം:

അച്ഛൻ മകളോട്:

ആ ഇടവഴിയിലൂടെയുള്ള

നടപ്പ് നീ നിർത്തണം;

അവിടെ,

അഴിഞ്ഞാടി നടക്കുന്ന

നായ്ക്കൾ ധാരാളമുണ്ട്.

മകൾ:

ഒരിടവഴിയും ഒരാളുടേയും

കുത്തകയല്ല.

ഞാനല്ല;

നായ്ക്കളാണു തടയപ്പെടേണ്ടത്.

അച്ഛൻ:

നിൻറെ ഓരിയിടലിനേക്കാൾ

നായയുടെ കുരയ്ക്കാണു    

കരുത്തുകൂടുതൽ.

ശാഠ്യം സാധൂകരിയ്ക്കപ്പെടേണ്ടതും

ദുഃശാഠ്യം വർജിക്കേണ്ടതുമാണ്.

മകൾ

വിമലീകരിച്ച വഴികളിലൂടെ

വരവു- പോക്കാരംഭിച്ചു.