"നാൻ പെറ്റ മകനേ" – കുഞ്ഞുമോൾ ക്ലീറ്റസ് എഴുതിയ കവിത

കേൾക്കുന്നുവോ നിങ്ങളീ ദീനരോദനം

കരളലിയിക്കുന്നൊരീ മാതൃവിലാപം?

നെഞ്ചകം പൊട്ടിയലറുന്നൊരീയമ്മതൻ

നെഞ്ചിലെ തീയതണയ്ക്കുവാനാകുമോ?

പേറ്റുനോവിന്റെ നൊമ്പരം തീർത്തൊരാ

നാൻ പെറ്റ മകനേ നീ പത്മവ്യൂഹത്തിലോ

എന്റെ പൊൻ കിളിയേ നീ അമ്പേറ്റു വീണുവോ?
 

ഷുഹൈബായി, ജിഷ്ണുവായ്...

കെവിനായ്, അഭിമന്യുവായ്... 

മധുവായ്, കൃപേഷായ്, ശരത്തായ്.. 

ധീരജായ്, സിദ്ധാർഥായ്...

ഷഹബാസായി....
 

നീയെന്റെ മകനായി 

മനസ്സിന്നുയിരായുണരവേ

നോവുന്നിതെൻ മനം 

ചുടുചോര ചിന്തും പോൽ

ഏതൊരീ തത്വശാസ്ത്രത്തിനാവുമോ

പിടയുന്നൊരീ ഹൃത്തിൻ 

വേദന മായ്ക്കുവാൻ
 

ഉയിരെടുക്കുമെൻ പ്രിയ മക്കളേ

ഉയിരല്ലയോ നിങ്ങളുമൊരമ്മ തൻ

കണ്ടീലയോ നിങ്ങൾ 

ഈ അമ്മ തൻ നൊമ്പരം

കേട്ടീലയോ നിങ്ങളീ

ഹൃത്തിൻ മിടിപ്പുകൾ
 

കണ്ടു കൊതിതീരാ കണ്ണുകളടയവേ

തേടുവതില്ലയോ നിൻ ഓമന പൊന്മുഖം

നിൻ വിരൽ തുമ്പിലിറ്റുമൊരുതുള്ളി നീരിനാൽ

എൻ ദാഹാഗ്നിയെ കെടുത്തേണ്ടോൻ

നാവിലിറ്റുനീരിനായ് ദാഹിച്ചു കേണുവോ

എങ്ങു പറന്നുമറഞ്ഞിതെൻ പൊൻ കിളി 

നാൻ പെറ്റമകനേ ഞാൻ കാത്തിരിപ്പൂ

നിന്നെച്ചേർത്തണച്ചുമ്മ വയ്ക്കാൻ