ഇതും അഭിമാനമോ?

മലയാളിക്ക് അഭിമാനിക്കാൻ ഏറെയുണ്ട്. സാഹിത്യത്തിൽ, സംഗീതത്തിൽ ഇതരകലകളിൽ, കായികരംഗത്ത്, ശാസ്ത്രലോകത്ത്, ഒക്കെ കഴിവുകൾ  കഴിവുകൾ ഇത്രത്തോളം തെളിയിച്ച മറ്റൊരു ജനത ഉണ്ടോ എന്ന് നമ്മൾ സ്വയം അഭിമാനിക്കാറുണ്ട്. പക്ഷേ ഇതിലേറെ അഭിമാനിക്കാൻ നമുക്ക് മറ്റൊരു വസ്തുതയുണ്ട്. അത് 'മലയാലം അരിയില്ല' എന്ന നേട്ടമാണ്. വിദേശത്തു ജനിച്ചു വളർന്ന് അവിടെത്തന്നെ സ്ഥിരതാമസമാക്കിയ മലയാളി കുടുംബങ്ങളെക്കുറിച്ചല്ല പറയുന്നത്. തലമുറകൾ കഴിയുന്നതോടെ വീട്ടിൽ പോലും മലയാളം പറയാൻ പറ്റാത്ത ഒരു രീതി ആയിപ്പോകും അവരുടേത്. എന്നാൽ കേരളത്തിൽ തന്നെ താമസിച്ചിട്ടും ഇംഗ്ലിഷ് മീഡിയത്തിൽ പഠിച്ചു പോയത് കൊണ്ട് മലയാളിക്ക് മാതൃഭാഷ അറിയാതെ പോകുന്നതെങ്ങിനെ...? മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ  തൊഴിൽ ചെയ്തു ജീവിക്കുന്ന മലയാളികൾക്ക് മക്കളെ മലയാളം പഠിപ്പിക്കാൻ പ്രയാസമാകും. എന്നാലും അവർ വീട്ടിൽ സംസാരിക്കുക മലയാളം തന്നെയല്ലേ? ഹിന്ദിയോ ബംഗാളിയോ തമിഴോ ഒക്കെ പഠിച്ചു പോയാൽ പിന്നെ ആ ഭാഷകളിലെ സംസാരിക്കൂ. ഇത് മലയാളിക്ക് മാത്രമുളള പ്രത്യേകതയാണ്. ഭാഷകൾ പഠിക്കാനുള്ള മലയാളിയുടെ കഴിവ്  അപാരം തന്നെ. സംശയമില്ല. എന്നാൽ പിന്നെ മലയാളം കൂടി പഠിച്ചു കൂടെ...?

ഈയിടെ കാർഷിക ഗവേഷണ മേഖലയിൽ ഉന്നത സ്ഥാനം വഹിക്കുന്ന മലയാളിയായ ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥ കരക്കാരുടെ ഒരു ബോധവൽക്കരണ ക്യാംപിൽ പ്രസംഗിക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ അവരുടെ വിദ്യാഭ്യാസ യോഗ്യതയായി അവർ ആദ്യം പറഞ്ഞത് 'എനിക്ക് മലയാളം അറിയില്ല' എന്നാണ്. അവർ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം നടത്തിയത് അമേരിക്കയിലാണ്. അതോടെ മലയാളം അറിയാതെയായോ? സാധാരണ കർക്കരെ അവർ പുതിയരീതികൾ എങ്ങനെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കും എന്നതായിരുന്നു എന്റെ സംശയം. വിദേശത്തു പഠിച്ചു, വിദേശത്ത് കുറച്ചുകാലം ജോലി ചെയ്തു, മടങ്ങിവന്നു. പത്തിരുപത്തഞ്ച് വർഷമായി ഇവിടെത്തന്നെ. എന്നിട്ടും പല മലയാളവാക്കുകളും തെറ്റിച്ചു പറഞ്ഞിട്ട് അറിയില്ല എന്ന് പൊങ്ങച്ചം പറഞ്ഞ  ഒരു മഹാനെക്കണ്ട് ഞാൻ സത്യത്തിൽ ചിരിച്ചുപോയി.    

ഇതൊരു ഫാഷൻ തന്നെയായിരുന്നു. 'ഞങ്ങളുടെ മക്കൾക്ക് മലയാളം അറിയില്ല' എന്ന് പറയുന്നത് ഒരു വലിയ ഗമയായി പല പേരന്റസും കരുതിയിരുന്നു. പക്ഷേ ഈയിടെ മാതൃഭാഷാ പഠനത്തെക്കുറിച്ചു മാധ്യമങ്ങൾ മുറവിളി കൂട്ടുന്നതു കൊണ്ടാണോ അതോ സ്വയം ബോധ്യപ്പെട്ടത് കൊണ്ടാണോ മക്കൾ മാതൃഭാഷ അത്യാവശ്യം കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ അറിഞ്ഞിരിക്കണമെന്ന് ഇന്നത്തെ മിക്ക മാതാപിതാക്കൾക്കും നിർബന്ധമുണ്ട്. വളരെ രസകരമായ ഒരു കഥ ഓർമ്മവരുന്നു. ഒരു വലിയ സദസ്സിൽ വച്ച് ഒരു 'മമ്മി' വാചകമടിച്ചു തകർക്കുകയാണ്. വിഷയം ഇത് തന്നെ. മകളുടെ ഭാഷാ പരിജ്ഞാനം. "അവൾ മലയാളം പറയുന്നതു കേട്ടാൽ ചിരി വരും. അവൾക്ക് മലയാളം അറിയാൻ വയ്യ. അവൾക്ക് അഞ്ചു വയസ്സാകും വരെ ഞങ്ങൾ വടക്കേ ഇന്ത്യയിലായിരുന്നു. പിന്നെ ഇവിടെ വന്നു.സെൻട്രൽ സ്കൂളിൽ പഠിച്ചതല്ലേ? അവിടെ മലയാളം ഇല്ല. ഡിഗ്രിയും ഇവിടെ ത്തന്നെ. പാലായിൽ. എന്നിട്ടും മലയാളം പിടികിട്ടിയില്ല. (അത് മന്ദബുദ്ധി ആയതു കൊണ്ടാവാം) എനിക്കും ഡാഡിക്കും അവളുടെ ഇംഗ്ലിഷ് പിടികിട്ടുമോ?" (ആട്ടെ മകൾക്കു ഇംഗ്ലിഷ് അറിയുമോ)

'ആന്റീ ഞങ്ങൾക്ക് നന്നായി മലയാളം അറിയാം. ഞങ്ങൾ താമസിക്കുന്നത് അമേരിക്കയിലാണ്. വീട്ടിൽ മലയാളമേ അച്ഛനും അമ്മയും സംസാരിക്കാറുള്ളൂ. ടിവിയിൽ മലയാളസിനിമകൾ ഞങ്ങൾ കാണുകയും ചെയ്യും. "രണ്ടു പെൺകുട്ടികൾ ഇടയിൽ കടന്നു പറഞ്ഞു. (സദസ്സിൽ പല അപശബ്ദങ്ങൾ). ഫിലിം ഫെസ്റ്റിവലിൽ വന്ന ചില പ്രഗൽഭ സംവിധായകർ സംസാരിച്ചത് അവരുടെ ഭാഷയിലാണ്. ദ്വിഭാഷി അത് പരിഭാഷപ്പെടുത്തി. അവർക്ക് ഇംഗ്ലിഷ് അറിയാഞ്ഞിട്ടാണോ? അല്ല. അതവരുടെ രീതിയാണ്. റഷ്യക്കാരെക്കുറിച്ചും ഇങ്ങനെ ഒരു കഥയുണ്ട്. എവിടെയും അവർ കഴിവതും അവരുടെ ഭാഷയിലെ സംസാരിക്കൂ എന്ന്. (ഇപ്പോഴും അങ്ങനെ ആണോ ആവോ). ഏതു ഭാഷയും അറിയുന്നത് നല്ലതു തന്നെ. ഇംഗ്ലിഷ് ഇല്ലാതെ ഉപരിപഠനം അസാദ്ധ്യം തന്നെ. എന്നാലും മാതൃഭാഷയോട് പ്രേമമില്ലാത്ത, അഭിമാനമില്ലാത്ത, അത്‌ അറിയില്ല എന്ന് പറയുന്നതിൽ അഹങ്കരിക്കുന്ന ഒറ്റ ജനത മലയാളിയാണ്.