∙ ‘മരുന്നിനു വിലയേറെ, പക്ഷേ...’

ടൈപ് വൺ പ്രമേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഒരു വെല്ലുവിളി, കൂടിയ ചികിത്സാ ചെലവ് തന്നെയാണ്. വളരെ ചെലവേറിയ മരുന്നുകളാണ് ഇതിനായി ഉപയോഗിക്കുന്നത്. മിക്ക മരുന്നുകളും വിദേശത്തുനിന്ന് ഇറക്കുമതി ചെയ്യുന്നവയാണ്. ആഭ്യന്തര വിപണിയിലെ മരുന്നുകൾ ലഭ്യമാണെങ്കിലും അവയിൽ പലതിന്റെയും ഉപയോഗക്ഷമത വളരെക്കുറവാണെന്നാണ് കണ്ടുവരുന്നത്. മരുന്നുകൾ ഇറക്കുമതി ചെയ്യുന്നതിനാൽതന്നെ അവയ്ക്ക് വിലയും വളരെക്കൂടുതലാണ്. ഒരു പക്ഷേ ശരാശരി സാമ്പത്തിക ശേഷിയുള്ള ഒരു കുടുംബത്തിന് താങ്ങാൻ കഴിയുന്നതിലുമപ്പുറം.

കൂടുതലായും കുട്ടികളിൽ കണ്ടുവരുന്ന പ്രശ്നമായതിനാൽതന്നെ അവരുടെ ചികിത്സയുടെ ഉത്തരവാദിത്തം മാതാപിതാക്കൾക്കാണ്. ടൈപ് വൺ പ്രമേഹ ബാധിതനായ ഒരാൾക്ക് മരുന്നുകൾക്കു മാത്രം ഏറ്റവും കുറഞ്ഞത് 5000 മുതൽ 6000 രൂപ വരെ ആവശ്യമായി വരും‍‍. സാധാരണക്കാരായ മാതാപിതാക്കൾക്ക് ഇത് പലപ്പോഴും താങ്ങാൻ കഴിയുന്നതിനും അപ്പുറമാണ്. സർക്കാരുകളും എൻജിഒകളും മറ്റും പലതരം സഹായങ്ങൾ നൽകുന്നുണ്ടെങ്കിലും മാതാപിതാക്കൾക്കുണ്ടാകുന്ന സാമ്പത്തിക ഞെരുക്കത്തിന് അത് പലപ്പോഴും പരിഹാരമാകാറില്ല. കുട്ടികൾ മുതിർന്നു വരുമ്പോൾ ഈ സഹായങ്ങളും നിലയ്ക്കാറാണ് പതിവ്.

സാധാരണ ഒരു അസുഖം ബാധിച്ച ഒരാളുടെ ചികിത്സയ്ക്കായി ആരെങ്കിലും സഹായിച്ചാൽ, അതിന് ഒരു പരിധിയുണ്ടാകും. എന്നാൽ, ടൈപ് വൺ പ്രമേഹബാധിതനായ ഒരാൾക്ക് തന്റെ ജീവിതാവസാനം വരെ അതിന്റെ ഒപ്പം മാത്രമേ മുന്നോട്ട് പോകാൻ കഴിയുകയുള്ളൂ. ഈ അവസ്ഥയിൽനിന്ന് പൂർണമായും കരകയറാനുള്ള സംവിധാനങ്ങൾ നമ്മുടെ നാട്ടിൽ ഇപ്പോൾ നിലവിലില്ല. ആർട്ടിഫിഷ്യൽ പാൻക്രിയാൻ പോലെയുള്ള ചികിത്സാ രീതികൾ ഇപ്പോൾ വന്നുതുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും നമ്മുടെ നാട്ടിലേക്ക് അവ ഫലപ്രദമായി എത്തിയിട്ടില്ല. അതു വന്നാൽതന്നെ ചികിത്സയ്ക്ക് ആകുന്ന തുകയും വളരെ ഉയർന്നതായിരിക്കും.

അതിനാൽതന്നെ ടൈപ് വൺ പ്രമേഹബാധിതരായ എല്ലാ കുട്ടികളോടും എപ്പോഴും പറയുന്ന ഒരു കാര്യം ‘സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു ജോലി ഉറപ്പായും സമ്പാദിക്കണം’ എന്നാണ്. കുട്ടികൾ മുതിര്‍ന്നു വരുന്നതിന് അനുസരിച്ച് അവർക്കും ഈ ലോകത്തെ ഒറ്റയ്ക്ക് അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടി വരും. മറ്റുള്ളവർക്കൊപ്പംതന്നെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും ഇടപെടാൻ കഴിയുന്ന നിലയിലേക്ക് വളരുകയും അതോടൊപ്പം സ്വന്തം ആരോഗ്യം സംരക്ഷിക്കുകയും വേണം. അന്ന് മറ്റാർക്കും സാമ്പത്തിക ബാധ്യത ആയി മാറാതിരിക്കാനാണ് കുട്ടികൾക്ക് ഇത്തരത്തിൽ ഒരു നിർദേശം നൽകുന്നത്. 

∙ ഇൻസുലിൻ പമ്പും ഡയറക്ട് ഇൻജക്‌ഷനും

ഈ രണ്ട് രീതിയും ടൈപ് വൺ പ്രമേഹ ചികിത്സയിൽ പരീക്ഷിച്ചിട്ടുള്ള ആളാണ് ഞാൻ. ഉറപ്പായും ടൈപ് വൺ പ്രമേഹ ബാധിതർക്ക് എറ്റവും അനിയോജ്യവും ഫലപ്രദവുമായ ചികിത്സാരീതി ഇൻസുലിൻ പമ്പ് തന്നെയാണ്. പമ്പ് ഉപയോഗിക്കുമ്പോൾ നമ്മുടെ ശരീരത്തിൽ എപ്പോഴും ഇൻസുലിൻ സാന്നിധ്യം ഉറപ്പാക്കാൻ കഴിയും എന്നതാണ് അതിന്റെ ഏറ്റവും അനുകൂലഘടകം. ഷുഗർ ലെവലിന്റെ വ്യതിയാനങ്ങളെ നല്ല പരിധിവരെ നിയന്ത്രിച്ചു നിർത്താനും സാധിക്കും. എപ്പോഴും ശരീരത്തിൽ സൂചി കുത്തിയിറക്കേണ്ട എന്നതും വലിയ പോസിറ്റീവ് ഘടകമാണ്. 

എന്നാൽ, അതിന്റെ ചെലവ് പലപ്പോഴും എല്ലാവർക്കും താങ്ങാനായെന്നുവരില്ല. ഞാൻ വർഷങ്ങളായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത് ഇൻസുലിൻ പമ്പാണ്. എന്നാൽ, ഒരിക്കൽ ടൈപ് വൺ പ്രമേഹ ബാധിതരായ കുറച്ചു കുട്ടികൾക്ക് ക്ലാസെടുക്കാൻ പോയി. അവിടെ വച്ച് പമ്പിന്റെ ഗുണ ഫലങ്ങളും അത് ഉപയോഗിക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടിട്ടുള്ള പോസിറ്റീവായ കാര്യങ്ങളും മറ്റും കുട്ടികൾക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. എന്നാൽ, അവർക്കിടയിലെ ഒരു കുട്ടി എന്നോട് പറഞ്ഞത്, ‘‘ചേച്ചിക്ക് പമ്പ് ഉപയോഗിക്കുന്നതുകൊണ്ട് പമ്പ് വാങ്ങാനുള്ള സാഹചര്യമില്ലാത്ത ഞങ്ങളുടെ പ്രയാസം മനസ്സിലാകില്ലല്ലോ’’ എന്നായിരുന്നു.

‘‘എല്ലാ ദിവസവും പല തവണ ഇൻസുലിൻ കുത്തിവയ്ക്കുന്ന ഞങ്ങളുടെ പ്രയാസം വളരെ വലുതാണ്. പലപ്പോഴും ഷുഗർ ലെവലിൽ വലിയ അന്തരങ്ങളും ഉണ്ടാകുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ പമ്പ് വയ്ക്കാനുള്ള വലിയ തുക ചെലവഴിക്കാനുള്ള സാമ്പത്തിക ശേഷി ഞങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിനില്ല’’ എന്നാണ് ആ കുട്ടി പറഞ്ഞത്. അന്നത്തെ ആ സംഭാഷണത്തിന് ശേഷം ഞാനും താൽക്കാലികമായി ഇൻസുലിൻ പമ്പ് ഉപേക്ഷിച്ചു. മറ്റൊന്നിനും വേണ്ടിയല്ല, നാളെ എവിടെയെങ്കിലും പോകുമ്പോൾ ആരെങ്കിലും എന്നോട് ഇതേ കാര്യം പറഞ്ഞാൽ, അവരോട് കൂടുതൽ വ്യക്തയോടെ കാര്യങ്ങള്‍ പറയണമെങ്കിൽ ഞാനും അവരുടെ പ്രയാസങ്ങൾ സ്വന്തം അനുഭവത്തിലൂടെ മനസ്സിലാക്കണം എന്നുറപ്പിച്ചായിരുന്നു ആ തീരുമാനം. 

ഇപ്പോൾ ദിവസവും വെള്ളം കുടിക്കുമ്പോഴല്ലാതെ എന്തു കഴിക്കുന്നതിനു മുൻപും ശരീരത്തിലെ ഷുഗർ ലെവൽ പരിശോധിച്ച ശേഷം കറക്ടീവ് ഡോസ് പെൻ വഴി എടുത്തുതന്നെയാണ് ഞാൻ മുന്നോട്ടു പോകുന്നത്. അടിക്കടിയുള്ള പരിശോധന നടത്താനും ശരിയായ അളവിൽ കറക്ടീവ് ഡോസുകൾ നൽകാനും കഴിഞ്ഞാൻ പെൻ കൊണ്ടുള്ള ഇൻസുലിനും വളരെ പോസിറ്റിവായ ഫലം തരുമെന്നുതന്നെയാണ് എന്റെ അനുഭവം. ഇപ്പോൾ ദിവസവും 20 തവണയെങ്കിലും ഷുഗർ പരിശോധിക്കുകയും അതിനനുസരിച്ചുള്ള കുത്തിവയ്പും ഞാൻ എടുക്കുന്നുണ്ട്.

∙ ‘എനിക്കൊപ്പം എന്നുമൊരാൾ കൂടി...’

എന്റെ ജീവിത പങ്കാളി, മേജർ കിഷോറുമായി ഞാൻ പരിചയപ്പെട്ട കാലത്ത് അദ്ദേഹത്തോട് ഞാൻ പറഞ്ഞത്, ഞാൻ ഒരാളല്ല, എനിക്കൊപ്പം മറ്റൊരാൾക്കൂടി എന്നും എപ്പോഴും ഉണ്ടാകുമെന്നാണ്. അയാളെക്കൂടി ഉൾക്കൊള്ളുകയും മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്താൽ മാത്രമേ നമുക്ക് ഒന്നിച്ചു മുന്നോട്ടു പോകാൻ സാധിക്കൂ എന്നും പറഞ്ഞു. ടൈപ് വൺ പ്രമേഹത്തെപ്പറ്റിയോ അതിന്റെ അനുബന്ധ കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റിയോ കാര്യമായ അറിവില്ലാതിരുന്ന അദ്ദേഹത്തെയും കുടുംബത്തെയും ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ബോധ്യപ്പെടുത്തിയ ശേഷമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ വിവാഹം. അദ്ദേഹത്തിനൊപ്പം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മാതാപാതാക്കളെയും എന്റെ ഡോക്ടറെ ഉൾപ്പെടെ പരിചയപ്പെടുത്തി കാര്യങ്ങൾ ബോധ്യപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. കാര്യങ്ങൾ കൃത്യമായി മനസ്സിലാക്കിയതിനാൽ എന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും അവരുടെ കൃത്യമായ പിന്തുണയും സഹായവും എപ്പോഴും ഉണ്ടാകാറുണ്ട്. ഇത്തരത്തിൽ കാര്യങ്ങൾ ശരിയായി മനസ്സിലാക്കുന്ന ഒരു പങ്കാളി ഉണ്ടാകുക എന്നതും വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യമാണ്.

∙ ‘വേണം, സമൂഹത്തിന്റെ പിന്തുണ’

‘‘ടൈപ്പ് വൺ പ്രമേഹമുള്ള കുട്ടിക്കോ അവരുടെ രക്ഷിതാവിനോ ഈ അസുഖത്തിന്റെ പേരിൽ ശാരീരികമോ, മനസ്സികമോ, സാമ്പത്തികമോ ആയ പ്രയാസങ്ങളിലേക്ക് പോകാതെ ജീവിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു ചുറ്റുപാട് ഉണ്ടാകണമെന്നാണ് എന്റെ ആഗ്രഹം. അതിന് ഏറ്റവും പ്രധാനമായി വേണ്ടത് സമൂഹത്തിൽ നിന്നുള്ള പിന്തുണയാണ്. ഈ രോഗത്തെപ്പറ്റി കൂടുതൽ അറിവു നേടാൻ സാധിച്ചാൽ അതുതന്നെയാകും അതിനുള്ള പരിഹാരങ്ങൾ കണ്ടെത്താനുള്ള മാർഗവും. മറ്റ് പലതിനും എന്നപോലെ ടൈപ്പ് വൺ പ്രമേഹ രോഗികളായിട്ടുള്ളവർക്ക് ആവശ്യമായ മരുന്നിന്റെ നിരക്കിലും സബ്സിഡി ഉൾപ്പെടെ കൊണ്ടുവരാനുള്ള നടപടികൾ ഉണ്ടായാൽ അത് ഗുണം ചെയ്യുന്നത് ആയിരക്കണക്കിന് കുടുംബങ്ങൾക്കാകും’’.