പാവക്കൂത്ത് – രൂപലേഖ എഴുതിയ കവിത

ജീവിതമൊരു പാവക്കൂത്ത് 

അജ്ഞാതമാം 

ഏതോ വിരൽകളിൽ 

കോർത്ത നൂലിഴകളിൽ 

കെട്ടി ഞാത്തിയ 

പാവ രൂപങ്ങൾ നാമെല്ലാം  
 

ഉടലുകൾ ചലിക്കുന്നു 

ആ ചലനമൊരു 

ഭാഷയാകുന്നു 

അദൃശ്യനായൊരു 

കൂത്തുകവി 

പാടുന്ന വരികളിൽ 

നിഴലാട്ടമാടുന്ന 

തോൽപാവകൾ
 

വെളിച്ചത്തിൻ 

നേർമുഖത്തിൽ 

ഒരേ താളത്തിൽ 

ചലിക്കുമ്പോൾ 

ഇരുളിൽ 

ആടുന്ന കഥകൾ 

വെവ്വേറെയാവുന്നു 
 

പുതു കഥകൾ മെനയവേ 

പുതു വരികൾ തീർക്കവേ 

പാവ മുഖങ്ങളിൽ 

പുതുമകൾ രചിക്കവേ 

പഴയ തോൽരൂപങ്ങൾ 

ആട്ടം നിലയ്ക്കുമ്പോൾ 

നിർജ്ജീവമാവുമ്പോൾ 

ആടിയ കഥകൾ 

ആരോർത്തിടാൻ