കിരണം – കവിത

ദൂരേ ദൂരേ കുന്നിൻ ചെരുവിലായ്

ആരോ കൊളുത്തിയ ദീപം പോലെ

ജന്മജന്മാന്തര പുണ്യം പോലെ

എന്നെ നയിക്കും കിരണമേ...

            മാനത്തെ മഞ്ഞിൻ കൊട്ടാരത്തിലായ്

            കുളിരകറ്റാൻ തീർത്തൊരാഴിയാവാം

            കോലോത്തെ പെണ്ണിൻ കണങ്കാലിലായ്

            വെളളികൊലുസിൻ തിളക്കമാകാം....

മഴമേഘം തീർത്തൊരു വാതിലിൻ ചാരേയായ്

ഇമവെട്ടി നോക്കുന്നതെന്നെയാണോ

നാണത്താൽ മൂടിയൊരാമുഖം മെല്ലേ

മഞ്ഞിൻ തൂവാലയാൽ മൂടിയതാണോ...

            നാലും കൂട്ടി മറുക്കും മുത്തശ്ശി തൻ

            ചെഞ്ചുണ്ടിൽ വിടരും സ്മിതമാണോ

            തിങ്കളിൻ തോണിയിൽ സ്നേഹം കടത്താൻ

            ഒരു കൈ സഹായം ചെയ്തതാണോ...

വിശ്രമമില്ലാതേ ഇന്നുമെൻ വീഥിയിൽ

വന്നു പോകുന്നതെന്തിനു നീ

പ്രതിഫലമൊന്നും പ്രതീക്ഷ ഇല്ലെങ്കിൽ

എന്തിനെനിക്കായി വന്നതിന്നും...