Activate your premium subscription today
മരണത്തിന് കാരണം ഒന്നുമാത്രമായിരുന്നെങ്കിൽ മരണത്തെയും അവൻ ജയിച്ചേനെ. അനുഭവങ്ങൾ ഇനിയുമേറെ പാഠങ്ങളായാൽ തന്നിലും പൂർണ്ണനാകുമെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ചില ചെന്നായകളെയും അവനെപോലയാക്കി. ആ പിഞ്ചോമനയെ ഇനിയുമേറെ കൊല്ലാൻ കാലത്തിന്റെ മെഷീൻ പണിയുന്ന ഭീരുവാണത്രെ പരമ കാരുണ്യവാൻ
പതിവ് കുസൃതികളിൽ നിന്നൊക്കെ വ്യത്യസ്തമായി പക്വതയാർന്ന അഭിനയം ഉർവ്വശി കൈയ്യടക്കത്തോടെ ഒരുനിമിഷംപോലും അമിതാഭിനയത്തിലേക്ക് വഴുതിവീഴാതെ അഭിനയിച്ചു തകർത്തു. അതുപോലെ തന്നെ പാർവതിയും. നായികാ പ്രാധാന്യമുള്ള സിനിമയാണ്.
സ്റ്റോപ്പിൽ ബസ് നിർത്തിയപ്പോൾ, ഷീജോ അവിടെ ഇറങ്ങി. കൂടെ, ആ വയസ്സായ മനുഷ്യനും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഷീജോയുടെ മുഖത്തേക്ക് അയാൾ ഒന്ന് നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു, ബസ്‌സ്റ്റോപ്പിൽ നിന്ന് മലയുടെ രണ്ട് ദിശയിലേക്കു അവർ പിന്നീട് നടന്നു നീങ്ങി.
ലേബർ ക്യാമ്പിനുളളിലെ മുറികളിലെല്ലാം കയറിയിറങ്ങി എന്തോ തിരയാൻ തുടങ്ങി. പകലും രാത്രിയും ഇതാവർത്തിക്കാൻ തുടങ്ങി. ചിലർ അവനെ തല്ലിയോടിച്ചു. ഗേറ്റിലെ സെക്യൂരിറ്റിയെ അറിയിച്ചു. അവർ പോലീസിനെ വിളിച്ചു. പോലീസ്‌ വന്നവനെ കൊണ്ടുപോയി. 'മെൻ്റൽ ആശുപത്രിയിലാക്കിയിട്ടുണ്ടാകും
സത്യത്തിൽ എനിക്ക് കിടന്നിട്ട് ഉറക്കം വന്നില്ല. എന്റെ അവസ്ഥ ഞാൻ എങ്ങനെയാണ് പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കുക. സംശയം അതൊരു മാരകമായ വിഷമാണ്. അതിനുള്ള ഫലപ്രദമായ ചികിത്സ നാളിതു വരെയും കണ്ടെത്തി നൽകാൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. അത് ശരിയാണെന്ന് കഴിഞ്ഞ 10 - 25 വർഷത്തെ ജീവിതം തെളിയിച്ചു
ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റില്ല എന്ന് മാത്രമല്ല, നമ്മുടെ ജോലിയുടെ സ്വഭാവവും നമ്മുടെ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങൾ വരെ മനസ്സിലാക്കി നടത്തുന്ന 'പേഴ്സണലൈസ്ഡ്' തട്ടിപ്പുകൾ ആണ് ഇന്നുള്ളത്. ഇത് എത്ര വിദ്യാഭ്യാസം ഉള്ളവനായിരുന്നാലും, വിവരമുള്ളവർ ആയിരുന്നാലും
പാപനാശം തീരത്ത്, പൊന്നിറങ്ങുന്ന മണൽ മുറുക്കി, വെള്ളത്തരികളിൽ നൃത്തംചെയ്യും ബലികാക്കകൾ... കറുത്ത ചിറകുകളുമായി, പച്ചക്കാടുകൾ മറന്നു, ആഴക്കടൽക്കു മുകളില്‍ ഒരു നിയോഗം പോലെ... വെളുത്ത വാലുകൾ വിടർത്തി, വിരിച്ചുയർത്തി ചിറകുകൾ വീശി കടൽമൊഴി കാറ്റിൽ താളമിട്ട് പറക്കും കാഴ്ചകൾ.. സൂര്യന്റെ പൊൻകിരണം കടലിൽ
ഒരുപാട് നാൾ.. നിത്യമായി കൂടെയുണ്ടായ നിന്റെ വേർപാടിൽ.. വിരഹത്തിന്റെ കൈപ്പേറിയ ചവർപ്പിൽ.. ഭാരമേറിയ ഭാണ്ഡങ്ങളുമായ്.. ഞാൻ ഒരുപാട് കാലം അലഞ്ഞു നടന്നു... കൂടെ ആരുമില്ലാതെ ഏകാന്തതയിൽ മുഴുകിയ ഞാൻ.. ആരാന്റെ പറമ്പിലെ ചെടികളുടെയും ഭൂമിയുടെയും പ്രണയം നിലപ്പിക്കുന്നതിനിടയിൽ മൂർച്ചയേറിയ കത്തികൊണ്ട്
വിചാരങ്ങളിൽ, കവിത മുറിവിന്റെ നീറ്റലിൽ മുങ്ങുന്നു. പൊള്ളലിന്റെ വിങ്ങലിൽ നേരിനെ പുതയ്ക്കുന്നു. പുതിയ വീട് പാലുകാച്ചലിനു കാത്തിരിക്കുന്ന പോലവൾ വാക്കുകൊണ്ട് അതിരു കെട്ടാൻ കൊതിച്ചു. വിരുദ്ധങ്ങളുടെ സമന്വയങ്ങളിൽ സമകാലികത കൂട്ടിച്ചേർത്തു പാരമ്പര്യത്തിൽ ഉപ്പിറ്റിക്കുമ്പോൾ കവിതയ്ക്ക് പുതിയ വീടിന്റെ ചേല്.
അറിയുന്നില്ല ഞാൻ, അസ്ഥിരമാം എന്മനസ്സിന്‍ വികാരവിക്ഷോഭം നിന്നിലുളവാകും വേദനയെ. അറിയുന്നില്ല ഞാൻ, മുരടിച്ചു പോയെൻ ഭാവനാ മനസിനാൽ വെറുത്തിടുന്നു ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ. എൻപ്രിയനേ! നിൻസാമീപ്യം അകറ്റിടുന്നെൻ അന്തരാത്മാവിൻ ശൂന്യതയെ. അറിയുന്നില്ല ഞാൻ, പരിത്യാഗത്തിന്‍ ഭയത്താൽ, വേദനിപ്പിച്ചിടുന്നു ഞാൻ എൻപ്രിയരേ.
ആനയുടെ തൊട്ടടുത്തായതു കൊണ്ട്, പേടിച്ച് പേടിച്ചാണെങ്കിലും കാറിന്റെ ബാക്ക് സീറ്റിലെ ഇടത് വശത്തെ ഡോറിന്റെ അടുത്ത് ചെന്ന്, വരനോട് ഗ്ലാസ് വിൻഡോ താഴ്ത്താൻ, റിപ്പോർട്ടർ ആംഗ്യം കാണിച്ചു. ഫുൾ ഏസിയിലും പ്രതിശ്രുതവരൻ നന്ദഗോപൻ വിയർപ്പിൽ മുങ്ങി ഇരുപ്പാണ്.
വെളുവെളുക്കണ് മാനം ചിരിചിരിക്കണ് മേഘം കുളിര് വീശും മഞ്ഞിൽ തളിര് നുകരും ഹിമകണം മധുരമുള്ള കാലം ഈ കൊച്ചുവെളുപ്പാൻകാലം മനം കവരും സുന്ദരിയായ് അരികിലൂടെ കടന്ന് പോയ്. ചുരമിറങ്ങും കാറ്റിൽ കുളിരണിയാൻ മോഹം പ്രിയതരമാം ഓർമ്മകൾ മനം നിറഞ്ഞ് തുളുമ്പിപ്പോയ്. കുഞ്ഞുപൂവൊന്നുണരാൻ തിടുക്കം കൂട്ടും മണ്ണ്
വൈകിയെത്തും വസന്തം പോലെ നീയെന്നിൽ പൂക്കുമ്പോഴും കാർമേഘക്കൂട്ടത്തിലൊരു വെള്ളിടിയായ് വെട്ടിത്തിളങ്ങുമ്പോഴും വേനലിലൊരൊറ്റമഴയായെന്നിൽ താളംതെറ്റിയ താളമോടെ പെയ്തൊഴിയുമ്പോഴും.. ഞാനൊരാവേശത്താൽ പുൽകാനൊരുങ്ങവേ നീയെന്നിൽ ഓടിയൊളിക്കുന്നുവോ...
മരുഭൂമിയാണെന്നറികിലും കയറിനോക്കാമെന്നു കരുതി കുളിർക്കാറ്റിനു പകരം പൊള്ളിക്കുന്ന കനൽ കാറ്റടിച്ചു വീണ്ടും നടന്നു ജലാശയങ്ങൾക്കു പകരം അകലുന്ന മരീചികകൾ കണ്ടു വീണ്ടും നടന്നു പച്ചവിരിപ്പാതകൾക്കു പകരം നോവിന്റെ കള്ളിമുള്ളുകൾ കണ്ടു വീണ്ടും നടന്നു മഞ്ഞുമൂടിയ മലഞ്ചരിവുകൾക്കു പകരം പൊള്ളയായ മണൽ കൂനകൾ കണ്ടു
കസേരയിൽ ഇരുന്നപാടെ ഇത്തിരി വെള്ളം തന്നേ മോനേയെന്നു പറഞ്ഞു. വെള്ളംകൊടുത്ത് അത് രണ്ടിറക്ക് കുടിച്ചു. പിന്നെ കസേരയിൽതന്നെ തളർന്നങ്ങട് അമരുകയായിരുന്നു അമ്മ. തല ഒരു വശത്തേക്കു ചരിഞ്ഞു. തീർന്നു. ഒന്നും അറിഞ്ഞില്ല അമ്മ. സുന്ദരമരണം.
അവനു ബോധം വന്നപ്പോള്‍ ഏതോ ആശുപത്രിയിലായിരുന്നു. സാവ്‌നിയുടെ പോസ്റ്റ്‌മോര്‍ട്ടത്തെക്കുറിച്ച് ആരോ പറയുന്നത് അവന്‍ കേട്ടു വിഷമേറ്റിരുന്നു. വരാന്തയില്‍ കിടന്നുറങ്ങിയ തന്നെയും കടന്ന് ചാരുകസാലയില്‍ കിടന്ന അവളെ എങ്ങനെ വിഷം തീണ്ടും.
കുളത്തിന്റെ ആഴത്തിൽ നിന്നും രണ്ട് കൈകൾ ഉയർന്ന് വരുന്നുണ്ടോ... ചെളിയിൽ താണുപോയ മുഖം ഓർമ്മയിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നപ്പോൾ ദേവു തിരിഞ്ഞു നടന്നു. കുളത്തിന് അഭിമുഖമായി ശർക്കരേച്ചി മാവ്. നിറയെ ഇലകൾ വന്ന് മൂടിയിരിക്കുന്നു. ഒരാൾക്കിപ്പോഴും മാവിന്നിടയിൽ ഒളിച്ചിരിക്കാം.
ബസില്‍ വച്ച് അന്ന് ഫ്രെഡ്ഡിയെ ഒരു സ്ത്രീ കവിളത്ത് തല്ലി. ഞാന്‍ അവന്റെ കൈയ്യില്‍ പിടിച്ച് വലിച്ച് ബസില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ നിര്‍വികാരമായി ഫ്രെഡ്ഡി എന്നെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ''നീ എന്താ എന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്താത്തത് മേഘ..''
അന്നത്തെ ആശുപത്രി വാസത്തിനിടയിലാണ് അവളെക്കുറിച്ച് അവൾ ചിന്തിക്കുന്നത്. ആർക്കുവേണ്ടിയും നശിപ്പിക്കാനുള്ളതല്ല തന്റെ ജീവിതം എന്ന തീരുമാനം എടുക്കുന്നതും. പിന്നീടങ്ങോട്ട് അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങളെ അവൾ പുതുക്കിപ്പണിതുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
അമ്മേ..... ജഗദീശ്വരി ബ്രഹ്മസ്വരൂപിണി.... ദേവീ എൻ മിഴികളിൽ ഒരു തിരയായ് നീ വിളങ്ങിടുന്നു.... വിളങ്ങിടുന്നു. മനസ്സിലെ വികാരങ്ങൾ ധാരധാരയായ് നിന്നിലേക്കൊഴുകിടുന്നു എൻ മനസ്സിലൊരു കാറ്റായ് വന്നു നീ സ്തുതിഗീതങ്ങൾ ഉണർത്തിടുന്നു. എൻ ജീവിതം നിന്നിലൊരു വേരായ് പടരുന്നു അതിൽ ജ്ഞാനത്തിൻ തിരി കൊളുത്താനായ് ഞാൻ
നിന്നെ ഞാൻ ഓർക്കുമ്പോഴെല്ലാം.. ഭയം എന്നെ തലോടുമായിരുന്നു നിന്നിൽ നിന്ന് എന്തോഒന്ന് പറിച്ചുമാറ്റിയതുപോലെ? എന്നൊരിക്കൽ ഞാൻ നിന്നെ തേടിയ നേരത്ത് നീ എന്നോട് പറഞ്ഞു "ഞാൻ ഇപ്പോൾ മറ്റൊരുത്തന്റെ പിറകിലാണ്"
മൂന്നക്ഷരമായ സ്വാതന്ത്ര്യ- ത്തിന് വേണ്ടി പോയി ലക്ഷങ്ങളുടെ ജീവിതാഭിലാഷം ഇന്ത്യയെന്ന മതേതര ഭൂമിക്ക് വേണ്ടി പോരാടിയത് ജ്ഞാനാ മതക്കാര്‍ ധാരാളം പേര്‍ ജീവി- ക്കുന്ന ഭൂമിയെ മാറ്റിമറിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാലും സാധിക്കില്ലൊരിക്കലും ഏതുവാക്കാലും ഒറ്റക്കെ- ട്ടെന്ന പ്രഖ്യാപനത്താല്‍ നില്‍ക്കുന്നു മര്‍ത്ത്യന്മാര്‍
കളി എന്ന ആവേശത്തെ കൈയിലേന്തിയ യൗവ്വനകാലം വിളിക്ക് മറുപടി 'ആ' ലാക്കിയ ചിതകാല മറുപടി അടി തെറ്റിയ മറുപടിക്ക് അടിയിലൊതുക്കിയ മാതാ പിതാ ഗുരു കണ്ണുനീർ തുള്ളിയെ പന്താക്കി യെറിഞ്ഞ വ്യസനങ്ങൾ എത്രമേൽ സുന്ദരം ആവേശത്തിന്റെ നുരക്കപ്പുറത്ത് മിത്രമെന്നത് ശത്രുവന്ന സത്യം ശത്രുതന്നെ മിത്രമെന്ന
തകര്‍ന്നുപോയ വീടിനുമുന്നിൽ ഞാൻ നിൽക്കുമ്പോൾ എക്കാലത്തേയും നല്ല സ്വപ്നങ്ങൾ ബാക്കി ബാക്കി മഴയും കാറ്റും അതിഥിയായി വന്നപ്പോൾ ഇത്രയും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ലായിരുന്നു ജീവിതമേ ഞാൻ എന്തിനാണ് എന്നോടീ ക്രൂരത നിന്നെ ഞാൻ സൽക്കരിച്ചതാണോ കുഴപ്പം മഴയേ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന ഉറ്റവരെ പോലും തിരിച്ചറിയാത്ത കൈകളുമായ് അവരുടെ
പിച്ചകം പൂവിരിഞ്ഞു മണംപരന്നുമുറ്റം പിന്നെയൊരു നൊമ്പൊരമായലിഞ്ഞു പൂനിലാവിന്നൊളിപരന്നൊരീ രാവും പിന്നെയൊരു പാട്ടിൻരാഗവീചിയും പുറകോട്ടൊരുപാട്കാലം പിന്നിലായ് പൂക്കും കവുങ്ങിൻ പൂങ്കുലഗന്ധമാർന്ന് പൂത്ത നന്ത്യാർവട്ടത്തിനും കീഴിലായ് പൊയ്പ്പോയ ഗന്ധരാജപ്പൂമണം വീണ്ടും കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപറന്നെത്തി മുന്നിലായ്
അഗ്നിയിലൊരു ഭയങ്കര കഥ പുറത്തൊരു കിരീടമിതിൽ ആകെയുള്ള മണ്ണു ചിതറിയ ശാന്തിയുടെ ചിതയവിടെ. വായന പൊടിയുന്ന ശബ്ദം ആകാശം ഇരുളിനെ തേടുമ്പോൾ പകലെയും രാത്രിയേയും കരഞ്ഞു വീണ പാടു പോലെ. പുറകോട്ടേക്കും ഇടയിലും തൈരു മറഞ്ഞ നിശബ്ദത ഒരു കൈപ്പിടിയിലൊന്നായ് വിശുദ്ധസമാധാനത്തിനും. പതിവുതാമസത്തിൽ, വഴികളിൽ പുഴകാത്ത
കാനനവാസ ദിനങ്ങളെന്നിൽ, നിന്നൊഴിഞ്ഞിടുന്നു സീതയാമത്തിനായ്.. ഏറെ നാളായി കണ്ട സ്വപ്‌നങ്ങളെന്നപോൽ സീതയെ നിന്നിലലിഞ്ഞീടുവാൻ. അഴികളിൽ ഇഴ കോർത്തിരുന്നു ഞാൻ.... കണ്ടു കൺമറഞ്ഞെൻ നീലവാനവും.... കണ്ണിനിമകളിൽ രാവമർന്നൊടുങ്ങിയെൻ, ദേഹിയെ... ഈ ദീർഘ പാളിയിൽ തളച്ചു നീ.... ഇരുട്ടിരുട്ടിൽ ചെയ്ത പാപങ്ങളത്രയും
മുളപ്പാലമല്ലേ. മുളകൾ ചേർത്തു കെട്ടി, നടുവിൽ അതിനൊരു താങ്ങും കൊടുത്തു നിർത്തിയാലും ആളുകൾ കയറുമ്പോൾ പാലത്തിനൊരു ആട്ടമുണ്ട്. "പേടിക്കാതെ സൂക്ഷിച്ചു നടന്നാൽ ആരും വീഴില്ല. കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞാൽ കാലുകൾക്ക് അതൊരു ശീലമായിക്കൊള്ളും."
കേസിനു വേണ്ട പ്രമാണങ്ങളുമായി വേഗം തന്നെ ഈച്ചരൻ കുട്ടി മാഷ് കാറിൽ കേറി. യാത്ര മുഴുവനും കിരാതം കഥകളിയിലെ കാട്ടാളസ്ത്രീയുടെ പദങ്ങൾ മാത്രമായിരുന്നു മനസ്സിൽ. ഇരുട്ടിത്തുടങ്ങിയ ശേഷമാണ് എറണാകുളത്തെത്തിയത്. അവിടെ രാത്രി താമസത്തിനു ഗസ്റ്റ് ഹൗസ് ഉണ്ട്.
എനിക്കറിയാം നമ്മള്‍ ഒരേ ബസ്സിലുണ്ടെന്ന് അകലേക്ക് പായുന്ന ചക്രങ്ങളില്‍ നീയും ഞാനും പരസ്പരം കാണാതെ അങ്ങനെ പോവുകയാണ്. പാട്ടിനൊപ്പം ഏതോ സീറ്റില്‍ നിന്റെ വിരല്‍ താളംപിടിക്കുന്നുണ്ട്. അതിന്റെ കാറ്റ് എന്റെ വിരലുകളെ ഗിറ്റാര്‍ തന്ത്രികളാക്കുന്നു. ഡ്രൈവര്‍ വളവുകളെ സ്റ്റിയറിഗ് വട്ടം കൊണ്ട്
ഒരു ലെൻസിന്റെ മദ്ധ്യസ്ഥതയിലാണ്, അയാളുടെ കണ്ണുകൾ നീരുതൂവാതെ വിടർന്നു നിൽക്കുന്നത്. കബന്ധങ്ങളഴുകിയ, കുന്നടിവാരത്തിലെ കാഴ്ചകൾ ദൂരദർശിനി പകരുന്നത്, അയാളുടെ ആത്മസംയമനത്തിലാണ്. നാടിന്റെ നൊമ്പരങ്ങളിലൂടെ, ദൃക്സാക്ഷികളുടെ വിഹ്വലതകളിലൂടെ, ''വാർത്താനേരു''കളെ നാം അനുഭവിക്കുന്നു. പ്രേക്ഷകർക്ക്,
പത്രം വായിക്കവേ കുഞ്ഞേട്ടത്തി, ഇപ്രാവശ്യം തുലാവർഷം നേരത്തയാണല്ലോ.. സൂര്യൻ തെളിഞ്ഞു നീലാകാശം മിഴിതുറക്കുന്ന ശരത്കാലം മാഞ്ഞെന്നോ, നാരായണീ?. വാരഫലം കേൾക്കാനിരുന്ന നാത്തൂന്റെ ആരായൽ. ഇടിയും മിന്നലും മഴയും മഞ്ഞണിഞ്ഞ് 'ഹേമ 'യോടൊപ്പം നേരത്തെയങ്ങ് വന്നു, കുഞ്ഞേടത്തിയുടെ വിശദീകരണം. ചുറ്റുപാടുകളിലെ
"ചേട്ടാ എടമുട്ടം വഴിയാണോ പോകുന്നത്" അയാൾ സത്യത്തിൽ ഞെട്ടിപ്പോയി. ആ സമയത്ത് അവിടെ അയാൾ ആരെയും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. കറുത്തുതടിച്ച ഒരു സ്ത്രീ രൂപം അയാളുടെ വണ്ടിയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു വന്നു, കൈയ്യിൽ ഒരു ചെറിയ മുളവടിയുമുണ്ട്, എന്നാൽ വളരെ തളർന്നവശയായപോലെ.
ഗുരുവായൂരപ്പാ സമർപ്പിപ്പൂ ഞാനെന്റെ കരളിന്റെ കരളാമീ കല്യാണമോതിരം . അണു വന്നു കയറി നശിപ്പിച്ചുവല്ലോയെൻ സ്നേഹം വിളഞ്ഞോരു കുടിലിനെയപ്പാടെ അവൾ പോയി, പിന്നെ ഞാനൊറ്റയ്ക്കുമായി അണിയിച്ച മോതിരമനാഥമായിത്തീർന്നല്ലോ! കണ്ണീരിൽ കുതിർത്തു ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചൊരടയാളം നിൻമുന്നിലിന്നു ഞാൻ കാഴ്ച്ചവയ്ക്കുന്നിതാ- അവിടുത്തെ
കൊതിയോടെ ചെന്നു, അനർഘനിമിഷത്തിൽ വീശിയ കാറ്റിനൊപ്പം വിരിയാത്ത മൊട്ടിലെ വണ്ടുകളാണവർ.. കൺ മിഴിയെ നോക്കി മറുപടി നൽകിയില്ല പതിയെ പ്രതീക്ഷയുടെ നയനങ്ങളെ ഉയർത്തി അവിടെ എഴുതിവെച്ചിരുന്നു "തത്വമസി"
ഘോരാന്ധകാര ചുഴിയിലമർന്നു നട്ടം തിരിഞ്ഞൊരു നേരം സ്നേഹത്തിൻ നൂലിഴയെൻ നേരെ നീട്ടിയതേതൊരു ചെങ്കതിർ സൂര്യൻ.. കട്ടപിടിച്ചൊരെൻ മോഹത്തിൻ തുണ്ടുകൾ ഉരുകിയലിയുന്നുവോ നിന്നിൽ... പാടാൻ മറന്ന ശീലുകളെൻ ചുണ്ടിലീണമായ് മാറുന്നുവോ... ഇതുവരെയറിയാത്തൊരു ശബ്ദത്തിൻ മധുരിമ എൻ കാതിലെങ്ങനെ വന്നൂ... ഹൃതുഭേദമെന്യേ
ഹാ വിചിത്രമീ ലോകം, പകലിൻ പീഡയ്ക്കിള - വേകുന്നില്ലാത്ത രാത്രി പകലിനെ നിഴലുപോൽ പിന്തുടരുന്നു, ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെട്ട രാവിനു ശേഷം, ഒന്നും തൊടാതെയെന്നപോൽ ഉറക്കമുണരുന്നവരും, ലോകംമുട്ടെ സന്തോഷ- മെന്ന് പകലിൽ ചിരിപടർത്തി, ഇരവിൽ തലയിണമേൽ കണ്ണീരുപ്പ് തൂവുന്നവരും, ഒരുമിച്ചെ- ഴുതുന്ന അക്ഷരങ്ങളത്രേ പ്ര തീ ക്ഷ പൂവ്
സുകേശന് മുന്നിലുള്ളതെല്ലാം ഒരു പുകമറപോലെ തോന്നിത്തുടങ്ങി... ഇനിയും പിടിച്ചുനിൽക്കാനാകില്ല. കണ്ണുനീർ കണ്ണുകളിൽ തളംകെട്ടി നിൽക്കുന്നു.. സുകേശൻ തല ഉയർത്താതെ ആ ബുക്കിലേക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു... 'ഡും ഡ്ഡും...' പെട്ടന്ന് ഡസ്‌ക്കിലെ ആ അടികേട്ട് സുകേശന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ ആ പുസ്തകത്തിലേക്ക് ഇറ്റിറ്റ് വീണു..
കല്യാണം കഴിയാത്ത ഇന്നമ്മ എല്ലാവർക്കും വല്ലപ്പോഴുമെങ്കിലും പൊതുസ്വത്തുപോലെയാണ്. കളിക്കാനും, അടുക്കളയിലെ തിരക്കിൽ ഒരു കൈ സഹായമെത്തുമ്പോഴും യഥാർഥത്തിൽ ഇന്നമ്മയിലെ സ്ത്രീയെയാണ് മറന്നുപോകുന്നത്. അവരെ ഓർക്കേണ്ടസമയത്ത് ആരോ മറന്നുപോയതാണ് ഇന്നത്തെ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ യാഥാർഥ്യം.
ചിറകറ്റ ചിന്തകളുമായ് നിന്നെയോർക്കുമ്പോൾ നോവിന്റെ വേദനയുമായ് ഞാനിരുന്നു ഓർമ്മപ്പുറങ്ങളിൽ നിന്നൊരു കദനത്തിൻ തേങ്ങലുയർന്നുവോ?. മോഹത്തിൻ കണ്ണുനീർ തുള്ളിയില്ലവിടെ..... ശൂന്യമായ മിഴികളിൽ അലകളടിക്കുന്നില്ല സ്വപ്നങ്ങളില്ലവിടെ സ്വാർഥമോഹവുമില്ല....... പതിതൻ വിയോഗത്താൽ കണ്ണുനീരും വിങ്ങലും കൊരുത്തു വെച്ചൊരു
സ്വപ്ന സഞ്ചാരികളേ ഇതിലേ.. കാണാം കണ്ണൂരിലെ മഹാത്ഭുതം. മനോഹരം, മാടായിപ്പാറയിലെ മായക്കാഴ്ചകൾ, ഋതുഭേദങ്ങളിലെ വർണ്ണക്കുടമാറ്റങ്ങൾ. മഴക്കാലങ്ങളിൽ പച്ചപ്പരവതാനി വിരിച്ച പുൽ മൈതാനം. ഓണക്കാലത്ത് കൃഷ്ണപ്പൂവും കാക്കപ്പൂവും നീലപ്പട്ട് പുതപ്പിക്കുന്ന സഞ്ചാരികളുടെ സ്വർഗ്ഗം. വേനലിൽ ചുട്ട കാരിരുമ്പിന്റെ തീനിറം.
തീണ്ടൽ കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് പിറ്റേന്ന് അടുക്കളയിൽ മെലിഞ്ഞുതുടങ്ങിയ അവളെ നോക്കി മീശ പിരിഞ്ഞു "പെണ്ണായിരിക്ക്ണു" പാത്രങ്ങളുടെ കലപിലയും വിഴുപ്പലക്കലിന്റെ ഓർക്കസ്ട്രയും അരി തിളക്കലിന്റെ ഓളവും പിറുപിറുക്കലിന്റെ ബിജിഎമ്മും സംഗീതം പോലെ അവളും പെണ്ണായി പകൽ സ്വയം വിയർപ്പിലും ഇരുട്ടുനേരത്ത് ആരുടെയോ വിയർപ്പിലും
ദിവസങ്ങൾക്കിപ്പുറം മണ്ഡപത്തിൽ ഗോപേട്ടന്റെ കൈ പിടിച്ചു ഗോപിക നടന്നപ്പോൾ ഒരു മനുഷ്യഹൃദയം എത്രമേൽ പൊടിയാമെന്നും ഒരാൾക്ക് എത്രയധികം ഉള്ളുനോവാമെന്നും അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു. ആ രാത്രി വീടുവിട്ടു. ഇനിയിത് എന്റേതല്ല.
മണ്മറഞ്ഞുപോയ കാലത്തിന്റെ ഓർമ്മകളിലൂടെ എത്ര ദൂരമാണ് മനുഷ്യർ സഞ്ചരിക്കുന്നത്. ഓരോ പദനിസ്വനവും ഓടിമറഞ്ഞ കാലങ്ങളിലൂടെ വീണ്ടും തെളിച്ചപ്പെട്ടടയാളമായി നിശബ്ദതയുടെ ജലതണുപ്പിൽ മുങ്ങാം കുഴിയിടുന്നത് ചില്ലകളില്ലാത്ത വേരുകളിൽ ഇലഞ്ഞരമ്പുകൾ തെളിയുന്നത് പെരുമഴകാറ്റിൽ കൊഴിഞ്ഞു വീണ പൂക്കളെ തീർഥാടനത്തിനയക്കുന്നത്
ശാരികേ നിൻ മനമുരുകി ഓർമ്മകൾ വാനിലുയർന്നു കരയാൻ മറന്നൊരു കുഞ്ഞിനെ പോലെ തിരയുന്നു ഞാൻ എൻ ശാരികയെ. അസ്തമയ സൂര്യന്റെ പൊൻ കിരണങ്ങൾ കടലിൽ തിരയായ് വന്ന സായം സന്ധ്യയിൽ നിൻ അമൃത മൊഴിക്കായ് ഈ പഞ്ചാര മണലിൽ ഞാൻ കാത്തിരുന്നു. ഇളം തെന്നലിൽ കുളിർ കാറ്റിൽ കാലം മായുന്ന ഓർമ്മകളുമായ് നിൻ കാൽ ചിലമ്പൊലി കേൾക്കാനായ്
മുപ്പത്തിയേഴ് പണ്ഡിതർക്കിടയിലെ ഞാൻ ഓരോ തവണയും കോണിപ്പടി കയറി മലയാള മുറിയിലെത്തുമ്പോൾ ചിലപ്പോഴൊക്കെ നാവിൽ വരിഞ്ഞു മുറുക്കിയ പരാതികളും ഒപ്പം കൂടാറുണ്ട്. പിൻ നിരയിലെ ഭിത്തിച്ചുവരിൽ പതുങ്ങിയിരുന്നാലും കവിതകൾ ഇടയ്ക്കിടെ ഭയപ്പെടുത്തും. എനിക്കറിയാം... കവിതകളെ തോൽപ്പിക്കാനാവില്ല. "മലയാളത്തിൽ നിന്ന്
നിദ്രയില്‍ പൂണ്ട പോലെ- യുള്ള ഉറക്കം മരണത്തിലേക്കെന്നവര്‍ അറിഞ്ഞില്ല ധാരാളം ശബ്ദമുയര്‍ന്ന ഭൂമിയിന്നലെവരെ ഒരു വലിയ ദുരന്തമാല്‍ ശാന്തമായി ധാരാളം മര്‍ത്ത്യശവങ്ങള്‍ കിടക്കുന്ന ഭൂമി കിട്ടി മുന്നൂറിലധികം ശവ- കൂടാരങ്ങള്‍ കുട്ടികളാല്‍ മുതിര്‍ന്നവരാല്‍ കിട്ടുന്നു ശവങ്ങള്‍ പിഞ്ചുപൈതനാല്‍ കേള്‍- ക്കുന്നു
ഒരിക്കൽ എന്റെ ഓർമ്മകളുടെ ശവകല്ലറയിൽ പ്രജ്ഞയറ്റ മനസ്സോടെ നീ വരും .. അന്ന് കൈയിൽ ഒരു കുടന്ന പൂ നീ കരുതുക കാലം തല്ലിക്കൊഴിച്ച ആ വസന്തത്തിന്റെ ചില്ലയിൽ നിന്നും ഇറുത്തെടുത്തത് കണ്ണിലൊരിത്തിരി കനൽ നീ കാക്കുക ആളിക്കത്തിയോരാസക്തിയുടെ ആലയിൽ നിന്നും പകർന്നെടുത്ത് ഒരു കുമ്പിൾ കണ്ണീർ ... ഉള്ളിലൊരിക്കൽ
അപ്പേട്ടനുമായുള്ള കല്യാണം മൂന്നു കൊല്ലങ്ങൾക്ക് മുൻപായിരുന്നു. ഇപ്പോഴും താമസം തറവാട് വീട്ടിൽ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ഏട്ടനും ഏട്ടത്തിക്കുമൊപ്പം തന്നെ. അപ്പേട്ടൻ ഇടയ്ക്ക് വരും. കുന്നും മലയും കയറി കൊവ്വലിൽ നിന്ന് വടശ്ശേരിയിലെത്തുമ്പോഴേക്കും നേരം ഒരുപാടാകും.
ഇടയിൽ പെടാനുള്ള വെപ്രാളത്തിലാണ് ചിലർ! ഇടയിൽ പെട്ടു പോയതിന്റെ തേങ്ങലിലാണ് മറ്റുചിലർ! ബാക്കിയുള്ളവരോ e - ഇടങ്ങളിലും! ഇടങ്ങൾ ഇല്ലാതെയും ഇടങ്ങൾ നൽകാതെയും ഇടറി വീണവരുടെ കഥയാണ് കേൾവികൾ! ഇടപെടാൻ തുനിഞ്ഞിറങ്ങിയവരൊക്കെ ഇരുട്ടിനെയും ഇടർച്ചയെയും കീറിമുറിച്ചു! ചിലർക്കൊക്കെ ഉയിരും തീറെഴുതേണ്ടി വന്നു!
നിന്നെ ഓർത്തു ഞാൻ കിടക്കുമ്പോഴെല്ലാം.. മറ്റൊരുത്തനെയും ചിന്തിച്ചു നീ കിടക്കുമ്പോഴും.. തോരാത്ത മഴയിലും നിഴലാർന്ന വെയിലിലും നിന്നെയും കാത്തിരുന്ന ദിനങ്ങളെയും ഓർത്തു ഞാൻ കരയുമ്പോഴും നീ മറ്റൊരുത്തന്റെ കൂടെപോയപ്പോഴും ഞാൻ മിണ്ടാതിരുന്നത് എന്റെ അറിവുകേടാണെന്ന് ഞാൻ അറിയുമ്പോഴും എനിക്കു നീ തന്ന
തല, കാലിനോട് കരഞ്ഞു, എന്നെ ഈ പുഴയൊന്ന് കടത്താമോ? കാല്, കൈയ്യിനോട് കരഞ്ഞു, എന്നെ ഈ പുഴയൊന്ന് കടത്താമോ? കൈ, ഉടലിനോട് കരഞ്ഞു, എന്നെ ഈ പുഴയൊന്ന് കടത്താമോ? ഉടൽ, ഹൃദയത്തിനോട് കരഞ്ഞു, എന്നെ ഈ പുഴയൊന്ന് കടത്താമോ? ആരുടെ കരച്ചിലും കാതിലെത്തിയില്ല, കാതുകളെ പുഴ പിഴുതെറിഞ്ഞിരുന്നു. ആരുടെ ആർദ്രഭാവവും
ദിനപത്രവും ആനുകാലികങ്ങളും കഥയും നോവലും മാത്രം വായിക്കാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന എന്റെ എഴുത്തു മുറിയിൽ അവിചാരിതമായി കടന്നുവന്ന ഒരു പുസ്തകം ആയിരുന്നു ശ്രീ. ടി. ജെ. റാഫേലിന്റെ “എന്താണ് സൈബർ സെക്യൂരിറ്റി” എന്ന 37 പേജുള്ള പുസ്തകം. ഒരു ഉറങ്ങുന്ന സുന്ദരിയുടെ സ്വപ്നത്തിൽ
ടോ മാഷേ, എനിക്ക് തന്നോട് പ്രണയം ആണ്... ഈ ജന്മം എന്നല്ല, ഇനി ഒരു ജന്മവും എനിക്ക് നിന്റേതു ആകാൻ കഴിയില്ല എന്നറിഞ്ഞിട്ടും... ഇനി ഉള്ള ഓരോ ജന്മങ്ങളും നീ പലർക്കുമായി പങ്കു വെച്ച് കൊടുത്തു എന്നറിഞ്ഞിട്ടും... എനിക്ക് നിന്നോട് അസ്ഥിക്കു പിടിച്ച പ്രണയം ആണ്... ഇമചിമ്മാതെ നിന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുന്ന എന്റെ
ഓഫീസ് വൃത്തിയാക്കുന്ന ചേച്ചിയോട് അവർ ചോദിച്ചു, ഇന്നെന്താ ഉച്ചകഴിഞ്ഞു താഴെനിന്ന് പാട്ടുകൾ ഒന്നും കേൾക്കാത്തത്? കുട്ടിയറിഞ്ഞില്ലേ? എന്ത്? പാട്ടുകൾ വന്നുകൊണ്ടിരുന്നത് താഴത്തെ നിലയിലെ സൈക്കിൾ റിപ്പയർ കടയിൽ നിന്നായിരുന്നു. അദ്ദേഹം കുറച്ചുനേരം മുമ്പ് കുഴഞ്ഞുവീണു മരിച്ചു.
കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു മനസ്സ് ഒരു മഴക്കാട് ചിരിച്ചാൽ മനസ്സൊരു പൂങ്കാവനം കിളികൾ കളകളഗാനം പാടുമ്പോൾ കാട്ടിൽ ഒരു ഗാനമേള മനസ്സൊരു തളിർവനം കാറ്റ് മൂളി മുളംതണ്ട് പാടുമ്പോൾ അവിടം ഒരു വൃന്ദാവനം
ചുവന്ന പൂക്കള്‍ ചിറകു തുന്നിയ പ്രണയ ശാഖിയിൽ ഇണക്കിളികളായിരുന്ന നേരത്തും.. ഒരേ വർണ തൂവലെങ്കിലും രണ്ടു ലോകങ്ങളിലായിരുന്നു നമ്മൾ. നിന്നിലേക്ക് പകർന്ന കാതലായ ഹൃദയ നീരുറവയ്ക്കു തടയണയൊന്നും തീർക്കാതെയൊഴുക്കി ഞാൻ.. നീയതിനെയറിഞ്ഞത് വെറും പ്രണയമായി മാത്രം.. വിരഹവേദന എനിക്ക് പ്രാണന്റെ
ഒടപ്പെറന്നോൻ വണ്ടിമുട്ടി ചത്തേന്റെയന്നാണ് നാലുമുക്കിലെ അടച്ച പീടിക തുറപ്പിച്ച് കൊയ്ത് കിട്ടിയ കൂലികൊണ്ടവൾ പുന്നെല്ലരിപ്പായസത്തിനു കോപ്പ് കൂട്ടിയത്. പിന്നാമ്പുറച്ചായ്‌പ്പിൽ കൊതുമ്പും ചൂട്ടുമെരിഞ്ഞു. പ്രാന്തെന്നും, ചത്തവന്റെ ബാധയെന്നും കൂട്ടീട്ട് നാലു ചുറ്റിലും കരക്കാര് മിണ്ടി നിറച്ചു. "ന്റെ..
ഈ ലോകമെന്റേതല്ലല്ലോ ഞാനതിനെ സ്വീകരിക്കണൊ ഈ ലോകം ശരിയല്ലല്ലോ അതിനെക്കുറിച്ചു എന്തു മിണ്ടാൻ കണങ്ങളുടെ നിർഝരിയിൽ നെഞ്ചകത്ത് മുദ്ര വെച്ച് പൂട്ടിയ ആത്മനൊമ്പരങ്ങളുമായ് ക്രൂരകപടലോകമേ എന്റെ തന്നെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് ഞാൻ പടിയിറങ്ങട്ടെ! 2 പഥികനില്ലാത്ത പാതയിൽ നീ പാഥേയമൊരുക്കി കാത്തു നിൽക്കുവതെന്തിനു! 3
അഭിലാഷിൽ പെട്ടെന്നുണ്ടായ ഈ മാറ്റം അനിതയെ തകർത്തുകളഞ്ഞെങ്കിലും ഭർത്താവുമായി ഏതെങ്കിലും തരത്തിൽ സമാധാനപരമായി ഒത്തു പോകാൻ അനിത അങ്ങേയറ്റം ശ്രമിച്ചു. എന്നാൽ ദിവസങ്ങൾ ചെല്ലുംതോറും ഈ വിഷയത്തെ ചൊല്ലി അഭിലാഷ് തർക്കങ്ങൾക്കും അട്ടഹാസങ്ങൾക്കും യാതൊരു അയവും വരുത്തിയില്ല.
ഒരാൾ മാത്രം... ഒരാൾക്കായി മാത്രം... മനസ്സ് കോർക്കരുത്... ഈ ലോകം മുഴുവൻ സങ്കീർത്തനങ്ങൾ മീട്ടിയാലും, ഒരു മൂകരാഗത്തിനായ് കാതോരം കരയേണ്ടിവരും.. നനഞ്ഞ കണ്ണീർമഴയ്ക്കും, നീന്തി കടന്ന സങ്കടകടലിനും, അഗ്നി ശലാകകൾ താണ്ടി തിണർത്ത പാദങ്ങൾക്കും മേലെ, ഒരിക്കലും വരാത്ത പദചലനങ്ങൾക്കായി രാവുണരേണ്ടി വരും... ജീവിതം
ഹോ ഞാനെന്ന ക്ളീഷേ! പ്രേതപ്പടങ്ങളിൽ യക്ഷിയുടെ ആഗമനത്തിന് തൊട്ട്മുമ്പ്. അതുമല്ലെങ്കിൽ അടുക്കളയിലെ എന്റെ സ്ഥിര ഒബ്സെഷനുകളോടൊത്ത്. തട്ടി മറിച്ചിട്ടൊരു ചൂട് പാൽ പാത്രമുടഞ്ഞ പ്രതിധ്വനികളിൽ, മൂന്നുകാലങ്ങളിലേക്ക് തെറിച്ചു വീഴാൻ വെമ്പുന്നൊരു നീണ്ട കരച്ചിലിൽ.... ഓട്ടപ്പാച്ചിലുകൾക്കിടയിൽ ഒറ്റയ്ക്കാകുമ്പോഴും
കാത്തു കാത്തു നിന്ന എന്റെ നീലകിളി വന്നില്ല പിന്നീട് ഒരു ദിവസം പോലും അകപ്പെട്ടോ മറ്റേതെങ്കിലും കൂട്ടിൽ തടവറയിലായൊ മറ്റാരുടെയെങ്കിലും. മടുത്തു ഞാൻ കാത്തു കാത്തിരുന്ന് ഒരു നാൾ ഇറങ്ങി നടന്നു ഞാൻ മരക്കൊമ്പിൽ തൂക്കിയിരുന്ന എന്റെ നീലകിളിയുടെ കൂടുമായി തേടി നടന്നു. അകലങ്ങളിലേക്ക് ഒത്തിരി ഒത്തിരി
ഒഴുകാത്ത പ്രണയം കട്ടപിടിച്ച രക്തം പോലെയാണ്, ഹൃദയത്തിലെ മുന്നിലെ തടസ്സം കാണുന്നവന്റെ കണ്ണിലെ കണ്ണാടിയായി മാറി പ്രകാശിക്കാത്ത സൂര്യനെപ്പോലെ.. മത്സ്യങ്ങളില്ലാത്ത കടലിനെ പോലെ.. പതിയെ പ്രണയമില്ലാത്ത മനുഷ്യൻ ഇവിടെ ജീവിക്കുന്നേയില്ല. പകയെ വിഴുങ്ങി പുഞ്ചിരിക്കുന്ന കാലത്തെ ഭയക്കണം, വസന്തമില്ലാകാലത്തെ
അന്വേഷിക്കാൻ ബന്ധുക്കൾ ഇല്ലാത്ത, സഹായിക്കാൻ ഭാര്യവീട്ടുകാർ എത്തില്ലെന്ന ഉത്തമധാരണ ഉള്ളതുകൊണ്ട് തന്നെ സ്വയരക്ഷ അയാൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെ അധികം വൈകാതെ ആ വാർത്ത വീട്ടിലേക്ക് എത്തി. അയാളുടെ മരണവാർത്ത.
പെയ്തു തോർന്ന മഴയുടെ വേരുകളെടുത്ത് വെക്കണം മഴയൊരു ഓർമ്മയാകുന്ന കാലത്ത് ആകാശത്തിൻ വടക്കേച്ചെരുവിൽ കൊണ്ടുപോയി നടണം മഴമരം വളർന്നു മേഘകണങ്ങൾ പൊട്ടി വാരിവിതറിയ മഴപ്പൂക്കളിൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്നു ഊർവ്വരയാകുമെൻ മനപ്പാടത്ത് അക്ഷരക്കുഞ്ഞുങ്ങൾ മുളപൊട്ടി വിടരണം... നിനക്ക് മാത്രമായ് തളിർക്കാൻ, നിനക്ക് മാത്രമായ്
മൂപ്പെത്തിയ മുഷിഞ്ഞ സായാഹ്നത്തിന്റെ വരാന്തപ്പടിയിലിരുന്ന് ഏങ്കോണിച്ച കാറ്റിന്റെ തൂവാലയൊപ്പുമ്പോൾ പിച്ചും പേയും പറഞ്ഞ് ഏതാനും മഴത്തുള്ളികളും ദേഹത്ത് മുട്ടിയുടഞ്ഞു കടന്നു പോയിരുന്നു. രാക്കോളിന്റെ നിതാന്തമായ മൂടുപടത്തിൽ ആകാശ നീലിമ അലിഞ്ഞു പോയോ?.. എന്തിനാപ്പോ... സംശയം ബാക്കിവച്ചേക്കണെ? മേലേക്ക് പാഞ്ഞു
അന്ത്യ ദർശനത്തിനായി നീ തറവാട്ടിൽ ചെന്നൊന്ന് നോക്കണം. പടിവാതിൽക്കലൊരു ചാരുകസേര നാഥനില്ലാതലയുന്നുണ്ടാവും. മനുഷ്യവാസമില്ലാത്തതിനാൽ, പുതിയ അന്തേവാസികൾ മുക്കിലും മൂലകളിലുമെല്ലാം കുടിയേറിപ്പാർക്കുന്നുണ്ടാവും. തീൻമേശക്ക് ചുറ്റുമുള്ള കസേരകളിലൊന്ന് നിനക്കായ് ഒഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നുണ്ടാവും. മേലെ പൊളിഞ്ഞുവീഴാറായ
ചരിത്രമെപ്പോഴുമങ്ങനെയാണ് ചതുപ്പുപോലെയെന്നു തോന്നാറുണ്ട് ആഴ്ന്നിറങ്ങെ ആഴങ്ങളിൽ പൂണ്ടുപോവും പുറംകാഴ്ചയിൽ തങ്ങിനിൽക്കുമധികവും തിരശ്ശീലയ്ക്കുപിന്നിൽ ആടിത്തിമിർത്ത് അരങ്ങിലെത്താതെപോയവരുടെ ചരിതം പടച്ചതുപുരുഷനാണല്ലോ. സീതായനം വായിക്കപ്പെടുമ്പോഴും അന്തപ്പുരങ്ങളിൽ മിഴികൾ പലതും നിസ്സംഗതയുടെ പോക്കുവെയിൽതേടി.
ഒതുക്കുകല്ല് കേറുമ്പോൾ പൂമുഖത്ത് കാത്തു നിൽക്കാൻ ഇന്ന് മുത്തശ്ശൻ ഉണ്ടാവില്ല. ഉണ്ണിമോനെ വാരിയെടുത്തുമ്മ വെയ്ക്കാൻ വേരോടിയ കൈകളുണ്ടാവില്ല. എന്നെ നെഞ്ചോടു ചേർത്തു പുണരാൻ കഞ്ഞിമുക്കിയ കോട്ടൺ ഗന്ധമുണ്ടാവില്ല.
വൈഗ ആ വളകൾ ഒരിക്കലും ഇട്ടു വന്നില്ല!! പിന്നീട് അരുൺ വളകളെ കുറിച്ച് ചോദിക്കുമ്പോൾ ഒക്കെ ഒന്നുകിൽ വിഷയം മാറ്റുകയോ അല്ലെങ്കിൽ ദേഷ്യം കാണിക്കുകയോ ചെയ്തു.. അവന്റെ ഉള്ളിൽ വൈഗയോടുള്ള പ്രണയം ജ്വലിച്ചുയർന്നു നിന്നു.
അവൾക്ക് മാത്രമായി സുസമയവും അസമയവും നിർവചിക്കപ്പെട്ടു അവൾക്കായി സുരക്ഷിതവും അരക്ഷിതവും ആരോ വേർതിരിച്ചു സുസമയത്തു സുരക്ഷിത സൂചികയിലുള്ളതിനാലെ അരക്ഷിതയായപ്പോൾ നിർവചിച്ചവ- രാരുമേ മിഴി തുറന്നില്ല... വേർതിരിച്ച ശബ്ദങ്ങൾ മൗനം പൂണ്ടു പിന്നീടവൾ അവൾക്കായി സമയത്തെ പകുക്കാതെ സ്വസുരക്ഷിതയായി നടന്നു പോന്നു.
എനിക്കറിയാം അത് ഞാൻ ആയിരുന്നു... വേനൽ മഴയുടെ വേരുകൾ തേടി പോയവൻ... മഴയോടുള്ള അവന്റെ പ്രണയത്തിൽ നിന്നും മോചനം തേടിയാണ് അവൻ അവളെ തേടിയത്... ഒടുവിൽ പൊള്ളുന്ന വേനലിൽ പെയ്ത മഴയിൽ... മണ്ണിന്റെ ഗന്ധമേറ്റ് അവൻ അവളിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു നടന്നു മഴയുടെ വേരുകളിലേക്കു... അവൻ മഴയെ ആവാഹിച്ച പോലെ പ്രണയിച്ച പോലെ
എന്റെ പ്രണയം എന്നെ അത്രയേറെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു. പ്രണയമെന്ന മനോഹരവാക്കിന്റെ കയ്പ്പും ഞാൻ കൊതിയോടെ രുചിക്കുന്നു. ഈ വേദനകൾക്കിടയിലും ഞാൻ എന്റെ പ്രണയത്തെ താലോലിക്കുന്നു. എന്നെങ്കിലും നീ എനിക്കായി തുടിക്കുമ്പോൾ നിനക്കായി നൽകാൻ ഞാൻ എന്റെ പ്രണയത്തെ മറ്റാരും കാണാതെ എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ അറയിൽ
അനാഥനാണു ഞാൻ... അനാഥനാണു ഞാൻ ഈ ഭൂമിയിൽ അലയുമൊരു ഭാഗ്യഹീനനാണു ഞാൻ പ്രാകൃതമാമീ വേഷവും വികൃത ഭാവവും പേറിയീ തീച്ചൂളയിൽ ദൈവം എനിക്കായ് നൽകിയ വിധിയിതോ... എല്ലാം മറക്കുന്ന ചിന്തയിൽ മുഴുകി വഴിയറിയാതുഴറുമ്പോൾ കത്തും വയറിലെ പശിയടക്കുവാനൊരു വഴിയുമില്ലാതെ ഈ അലകടൽ മദ്ധ്യത്തിലേകനായ് അലയുന്നു ഞാൻ... അലയുന്നു.
കാത്തിരുപ്പുണ്ടവർ നിന്റെ വിദ്യാലയങ്ങളിൽ, നിന്റെ ജോലി സ്‌ഥലങ്ങളിൽ. നീ നടന്നുപോവുന്ന വഴിയോരങ്ങളിൽ. നീ തനിച്ചാവുന്ന നേരവും കാത്ത് നിന്റെ അരികിൽ വരുവാനായി ആട്ടിൻതോലിട്ട ചെന്നായ്ക്കൾ. കാത്തിരിപ്പുണ്ടവർ നിന്നെ പിച്ചിച്ചീന്തുവാൻ, നിന്റെ ശരീരം കൊത്തിപ്പറിക്കുവാൻ. മകളെ നീ നിന്റെ സ്ത്രീത്വം ഒളിപ്പിച്ചു
ഒരു തൂലികത്തുമ്പിൽ നിന്നുതിർന്നു വീഴുന്ന കേവല - മക്ഷരക്കൂട്ടങ്ങളല്ല, കവിത! കവിതയുടെ പിറവിയൊരു ധ്യാനാത്മക പ്രക്രിയയത്രെ. മനുഷ്യന്റെ പിറവിയോളം പവിത്രമായത്. കവിയുടെ ഹൃദയത്തിൽ പിറവി കൊണ്ട മകളത്രേ കവിത! തന്റെ സങ്കൽപങ്ങളെ തൂലികയിലേക്കാവാഹിച്ച്, മഷിയാൽ നിറമേകി, ഓരോ വാക്കും കുറിക്കുമ്പോൾ ഒരു കവിത
ഞാനാ വാതിൽ പിന്നെയും തുറന്നിടാറുണ്ടായിരുന്നു. മട്ടുപ്പാവിന്റെ മുകളിൽ കൂടി നീ വന്നിരിക്കുമെന്ന് നിനച്ചു. പാഞ്ഞു പോകുന്ന താരകങ്ങൾ, നിലാവിലൊളിയുന്ന വയലറ്റു കസവ്, നിശയുടെ ദീർഘ നിശ്വാസം, പൊട്ടിച്ചിരികൾ ഒന്നൂടെ കാണാമെന്ന് മോഹിച്ചു. ഇന്നലത്തെ മഴയോട് കൂടി ഞാനതെല്ലാം നിർത്തി, എന്റെ കത്തു പെട്ടി ഏതോ
ഹരിയേട്ടൻ അറി‍ഞ്ഞു കാണുമല്ലോ.. ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ പിരിഞ്ഞു. ഞാനാണ് ഡിവോഴ്സ് ചോദിച്ചത്. കുട്ടികൾ ഉണ്ടാവാത്തത് എന്റെ കുറ്റം കൊണ്ടല്ല. എങ്കിലും പിടിച്ചു നിന്നു. ഒരു മുറിയിൽ എനിക്ക് ശ്വാസം മുട്ടിത്തുടങ്ങി. മാനസികമായി ഒരടുപ്പവും തോന്നാത്ത രണ്ടുപേർ വീർപ്പുമുട്ടിയുള്ള ജീവിതം.
ഞാനീ മൗനത്തിൻ ചിതലരിക്കുമീപ്പഴയ ഗാനപ്രാസാദങ്ങളിലൊറ്റക്കിരിക്കവേ. മുറുകുമീയോർമ്മത്തന്ത്രികളിലിപ്പൊഴുമുറങ്ങുമേതോ രാഗമുണർത്തുവാനെൻ കൈവിരൽ കൊതിക്കവേ. ആരോ പറയുന്നു, വിട്ടേയ്ക്കൂ, പാതിമറന്നോരീണങ്ങളെ, പണ്ടു പെയ്തുതോർന്ന മഴയുടെ താളങ്ങളെ, ഒഴുകി മറഞ്ഞ പുഴയുടെ ചിറ്റോളങ്ങളെ, വിസ്മൃതിതൻ കൊടുങ്കാട്ടിൽ
മരവുരി ധരിക്കാതെ കമണ്ഡലം കൈയ്യിലേന്താതെ, നഗ്‌നപാതയായി കാനനത്തിൻ സഞ്ചാരപാതകളെയറിയാതെ പതിന്നാലു സംവത്സരങ്ങൾ സന്യാസിയായവൾ-അവൾ ഊർമ്മിള. ഭ്രാതൃ സ്നേഹത്തിന്റെ അന്ധകാരത്തിൽ പത്നീധർമ്മം വെടിഞ്ഞ പതിയുടെ പാതിധർമ്മം നിറവേറ്റി ദാസിയായി കഴിഞ്ഞ രാജപുത്രിയാണവൾ! നിദ്ര വെടിഞ്ഞൊരാ പതിയുടെ ആലസ്യങ്ങളെ പാതിവ്രത്യത്താൽ
1. സത്യം വിളക്കുകാലിനു ചുറ്റും ചിറകടിച്ചു ഈയലുകൾ പറഞ്ഞു വെളിച്ചം ആത്യന്തികമായ വെളിച്ചം. ദൂരെ ഒരു നക്ഷത്രം കണ്ണു ചിമ്മി. 2. ഏകാന്തത രണ്ടു ഏകാന്തതകൾ കൂട്ടിമുട്ടുമ്പോൾ അന്തമില്ലാത്ത കാന്തത. 3. പാട്ട് മീൻകൊത്തിയുടെ ഏകാന്തത വിശപ്പിന്റെ പാട്ടാകുന്നു. മീനിന്റെ ഊളിയിടൽ അതിനു കിട്ടുന്ന കൈയ്യടിയും. 4.
കണ്ണുനീരിന്റെ ഉപ്പുരസം കൊണ്ട് നനഞ്ഞു കുതിർന്ന കടലാസുതുണ്ടിനും.... മഷിപടർന്ന അക്ഷരക്കൂട്ടങ്ങൾക്കും ഒരു കഥ പറയാനുണ്ടാവാം.... ചിരിയലയുടെ മുഴങ്ങിക്കേൾക്കുന്ന ധ്വനികളിൽ മുങ്ങിത്താഴ്ന്നുപോയ ആ പായ്കപ്പൽ ആരും കണ്ടില്ല..... ഇരുളിൽ പതിഞ്ഞ തേങ്ങലുകൾ സ്ഥാനം പിടിച്ചപ്പോഴും നിത്യ പ്രകാശം പോലെ ജ്വലിച്ചു നിന്നു
കാണാനതു കണ്ണ് നിനക്കുമില്ലെങ്കിൽ മനസ്സിനുള്ളിലെ മനസ്സ് കാട്ടാൻ മനസ്സെനിക്കുമില്ല! 2 ഭൂമിക്കടിയിൽ ഒരു ഖനിയായിരുന്നു ഞാൻ വേരുകൾ പൊട്ടിക്കാത്ത എന്റെ അറ നിറയെ സ്വർണ്ണം ആരും തന്നെ അത് കണ്ടെത്തിയില്ല അറിയപ്പെടുവാൻ അണിയപ്പെടുവാൻ ഞാൻ അഭിലഷിച്ചു എന്നെ അറിയുന്നതിനു വേണ്ടി അണിയുന്നതിനു വേണ്ടി നീ
അറിയാതെ പോയ മഴ പറയാതെ വന്നൊരു പെരുമഴയായി.. പിന്നെ മഴപ്പാച്ചിലായി മുണ്ട..ക്കൈവിട്ട പ്രകൃതി തൻ താണ്ഡവം പാതിരാവിൽ- ഉറ്റവരെങ്ങോ ഉടയവരെങ്ങോ... ഉറ്റവരെങ്ങോ ഉടയവരെങ്ങോ കാണാമറയത്തായി ഉരുൾ പൊട്ടിയൊഴുകി ഹരിതസുന്ദരി ആർദ്രമാം മിഴികളിൽ മൺപുതച്ചുറങ്ങി ഉള്ളുപൊട്ടിയൊഴുകിയ വിങ്ങലോർത്തെടുത്തിടാൻ ആരോരുമില്ലാതെ
എന്തിനാണ് എല്ലാവരും എന്റെ വീട്ടിൽ വന്നിരിക്കുന്നത് എന്ന രുദ്രൻ മാഷുടെ ചോദ്യത്തിന് പിന്നാലെ കൂട്ടത്തിൽ ഒരാൾ മാഷോട് ചോദിച്ചു.. ഈ യാചകന്റെ അച്ഛൻ ആരാണ്? 1997 -ൽ ഉണ്ടായ വലിയ ചുഴലിക്കാറ്റിൽ ഷെഡ് മറിഞ്ഞു വീണ് കാല് ഒടിഞ്ഞു മാഷുടെ വീട്ടിൽ ആറ് മാസത്തോളം താമസിച്ചിരുന്ന സന്യാസിനിയുടെ ഏക മകനാണ് ഇവൻ.
നീ പിഴുതെറിഞ്ഞൊരെൻ മോഹവള്ളിയാണീ പാതയോരത്ത് വാടിക്കിടന്നതുമേതോ വഴിപ്പോക്കനെന്ന് തോന്നിച്ചൊരാൾ മഴയായി വന്നതും തണലായി നിന്നതും.... തൂമഞ്ഞിൻ പുതപ്പാലേ മൂടിപ്പുതച്ചതും ഹിമകണങ്ങളെന്നിൽ തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ചെ- ന്നുടലാകെയാരോ പുളകിതമാക്കിയും.. കുളിർക്കാറ്റായി വീശിയെൻ സ്വപ്നലതയിലെ പൂമണമൊന്നാകെ കവർന്നെടുത്തും
ഒരുനാൾ അവൻ വന്ന് കണ്ണ് കുത്തിപ്പൊട്ടിച്ചവന്റെ കരണത്തടിക്കുമെന്ന് അടിമ സ്വപ്നം കണ്ടു, കണ്ണീരിൽ കുതിരാത്ത കാൽ ചങ്ങല, മുതുകിൽ അടിയേറ്റ് ഉണങ്ങാത്ത മുറിവ്, അടിമ പ്രണയത്തിന്റെ മുഖം ഹൃദയത്തോട് ചേർത്ത് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു, ഹൃദയമില്ലാത്ത അസ്ഥികൂടങ്ങൾ നരമാംസം തിന്നും ചുടുചോര കുടിച്ചും പകലിനെ പഴിപറഞ്ഞു, വിൽപന
ഈയിടെയായിട്ട് ഫോൺ വിളിക്കുമ്പോൾ അമ്മയ്ക്ക് ആകമാനം ഒരു മാറ്റം. പണ്ടത്തെപ്പോലെ കാർക്കശ്യവും നീരസവും ഒന്നും കാണുന്നില്ല. മിക്കവാറും സന്തോഷവതിയായും പുഞ്ചിരിയോടെയും സംസാരിക്കുന്നു. എന്താണ് സംഭവം എന്ന് അറിയുവാൻ വീട്ടിൽ സഹായത്തിനു നിൽക്കുന്ന സ്ത്രീയോട് അന്വേഷിച്ചു.
കഴിഞ്ഞ വേനൽക്കാലത്ത് എണ്ണപ്പലഹാരങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി വിൽക്കുന്ന ഒരു വീടിന്റെ മുകൾ നിലയിലാണ് ഞാൻ വാടകയ്ക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. ഉണരുമ്പോഴും ഉറങ്ങുമ്പോഴും കിടക്കുമ്പോഴും ഇരിക്കുമ്പോഴും കുളിക്കുമ്പോഴും വായിക്കുമ്പോഴും വെളിച്ചെണ്ണയുടേയും നെയ്യുടേയും മണം എത്തിനോക്കുന്ന ഒരു തട്ടിൻപുറത്ത്. വാടക കൊടുക്കാൻ
മറുവാക്കുത്തേടി- യിടനാഴിയിൽ മനമുഴറും കാലം മൗനം പൊതിഞ്ഞ തെരുവോരങ്ങളിൽ വാചലതയുടെ ശബ്ദഭേരികൾ പൊഴിഞ്ഞുവീണ രാവുകൾക്ക് വിഹ്വലതകളുടെ ഇരുളാഴങ്ങൾ കണ്ണാടിയിലെ പ്രതിബിംബങ്ങൾക്ക് ലാഭനഷ്‌ടങ്ങളുടെ ആകാരവടിവ് കോതിയൊതുക്കി നനഞ്ഞൊട്ടിയ വയറുകളിൽ അരപ്പട്ടിണി തെറിച്ചുവീണ ജലകണങ്ങളിൽ ചീവിടുകളുടെ മരവിച്ചസംഗീതം
സ്മൃതിപരാഗങ്ങൾ അടർന്നുവീണ മാഞ്ചുവടുകൾക്ക് ഇനി വിശ്രമിക്കാം... ഒറ്റപ്പെട്ടൊരു സ്മൃതിപഥത്തിൽ വെന്തുനീറിയ നീറ്റലിൽ ഒന്നമർത്തി.. നിർവൃതിയുടെ വാതായനങ്ങളിൽ നഷ്ടബോധത്തിന്റെ ഉൾത്തുടിപ്പുകൾ.. വായനയുടെ കൊടുമുടിയിൽ പകുത്തുമാറ്റിയ കേശഭാരത്തിൽ പുഴുക്കുത്തേറ്റ ഊടുവഴികൾ... ആരോ പറഞ്ഞു.. ഇനിയവസാനിപ്പിക്കാം...
മകളെന്ന പട്ടത്തിൽ നിന്ന് അന്നാദ്യമായി മറ്റൊരു വീട്ടിൽ അവളെത്തി... സമൂഹമധ്യേ അവളിലൊരു കർത്തവ്യ പട്ടമായിരുന്നു അത്. ഒരുപാട് തിരിച്ചറിവുകളിലേക്കായിരുന്നു അവളെ നയിച്ചത്. ചുറ്റുമുള്ള മനുഷ്യരെല്ലാം പറഞ്ഞു ഇനി നിന്റെ ജീവിതം അവർക്ക് അടിമപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.. അവളുടെ മനമാകെ സങ്കടം തുളുമ്പി.. അവളുടെ
ദിവ്യശക്തി പൂണ്ടു വന്ന ശക്തിതൻ പ്രഭാവമാണു നീ സുരമുനി ജനം തൊഴും ശങ്കരൻ തൻ പ്രിയ തായേ പട്ടുടുത്തു ചിലങ്ക കെട്ടി കാർകൂന്തൽ വിടർത്തിയിട്ടു രൗദ്രമാം മിഴികളുമായ് നീ ചാരത്തണയൂ. ചഞ്ചല മാനസത്തിൽ ചിന്തകൾ ചേക്കേറിടാതെ ഉൾകമലത്തിലെപ്പോഴും നിൻ ദൃക്സ്വരൂപം നിനക്കുമാറാകേണെ. നെറ്റിയിൽ സിന്ദൂരമണിഞ്ഞു കണ്ണുകളിൽ
ഉത്രാടരാവിന്റെ മൂവന്തിചോപ്പിൽ നിറയെ തിരുവോണപ്പുലരിതൻ പൊന്നോളം പൂവാകച്ചോട്ടിലെ തുമ്പപ്പൂ പെണ്ണൊരുങ്ങി കൈതപ്പൂത്തുമ്പിന്മേലെ പൂത്തുമ്പികളിലൂയലാടി തെന്നൽക്കുളിർ തൊട്ടപ്പോഴെൻ മന്ദാരപ്പൂവുണർന്നു മുക്കുറ്റിക്കൂട്ടിനായി മൂവന്തിപ്പെണ്ണ് വന്നു ചെന്തേൻകുടം പോലെയെന്റെ ആമ്പൽപ്പൂ പെണ്ണ് ചിരിച്ചു മനസ്സിന്റെ
വൈകുന്നേരമായിട്ടും കുഞ്ഞനെക്കാണാതെ നെട്ടോട്ടമായി, വീട്ടുകാരും നാട്ടുകാരും. ഒരു ദാക്ഷിണ്യവുമില്ലാതെ, എപ്പോഴും വഴക്കുപറഞ്ഞ്, അവനെ സ്വൈര്യം കെടുത്തിയ അവന്റെ അമ്മ, ഇപ്പോൾ കരഞ്ഞ് കരഞ്ഞ് കണ്ണീർ വറ്റി കിടപ്പാണ്. 'എന്റെ കുഞ്ഞിനോട് ഞാനെന്താണ് ദൈവേ ചെയ്തത്' എന്ന് അവർ തലതല്ലി കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.
മൂവടി മുഖത്തേറ്റ അടി മൂർദ്ധാവിൽ തൃക്കാൽസ്പർശം അഖണ്ഡാനന്ദം കുടവയറും ഓലക്കുടയും ആത്മാവിനുമേൽ ഒരു വച്ചുകെട്ട് പരാൽപരൻ പരബ്രഹ്മത്തിന്റെ വേല പൂക്കളും ഓണക്കോടിയും ഓണച്ചോറും കറികളും ഊഞ്ഞാലാട്ടവും ഓണത്തല്ലും ഇഹത്തിൽ പരമാനന്ദപ്രദം ചിങ്ങത്തിലെ വരവ് കണ്ണാൽ നേരിട്ട് കാണാൻ ഒഴുക്കിനൊപ്പം മദിച്ചുപോകാൻ നൂറായി
മണ്ണും വെയിലും പുഴയും മനസ്സും മലിനമായ്, ചൂടും പുകയും ആവിയും മിന്നലും കെടുതിയായ്! പൊള്ളയാം കുന്നിന്റെ അകക്കണ്ണ് പൊട്ടി, കണ്ണീരും ചോരയും ഉരുളായി!.. മരുന്നുകൾ മണക്കുന്ന ആസ്പത്രി കിടക്കയിൽ, അനാഥയാം ബാല്യം തുമ്പപ്പൂവിതളായി. എൻ തൊടിയിലെ നനവാർന്ന മണ്ണിൽ ഒരു തുമ്പച്ചെടി പൂവിട്ടു. ഇളം മഞ്ഞ ദാവണിയിൽ നീ
പുതിയ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ പൊൻ പ്രഭ ചൊരിഞ്ഞെത്തീ പൊന്നിൻ ചിങ്ങം ഇന്നെൻ മനസ്സിലും നാട്ടിലും .. മഴ പെയ്ത് തോർന്ന പാടങ്ങളിൽ മലവെള്ളം പാഞ്ഞ് വന്ന താഴ്‌വാരങ്ങളിൽ ഇനിയും തീരാത്ത ദു:ഖത്തിൻ തേങ്ങലുകൾ.. ഒരു സാന്ത്വനം കൊണ്ട് തലോടുന്ന പൊൻ ചിങ്ങം.. പാറകൾക്കിടയിൽ അമർന്നൊരാ വീടുകൾ, ദീനമായ് എവിടെയും ഉയർന്ന നിലവിളികൾ..
ഓണം നിറഞ്ഞ് പൂക്കൾ നിറഞ്ഞ് പതിയെ വാതിലിൽ വന്നു മുട്ടുന്നു, തുറക്കുമ്പോഴെല്ലാം പൂക്കളുടെ നേർത്ത മുനമ്പുകൾ വാതിലിൻ ചെവിക്കരികെ മെല്ലെ സംസാരിക്കുന്നു ആകാശം പരിഭാഷപ്പെടുത്തുന്ന പോലെ ഞാനതിന്റെ വാക്കിൽ പൂവിനെ ഒതുക്കി വെക്കുന്നു, പിന്നിലൊരു വിളി 'മഞ്ഞുണ്ട് ' നേർത്ത ഇലത്തൊപ്പിയണിഞ്ഞ്
Results 1-100 of 7066
