ഒട്ടിയ വയറിനുള്ളിൽ നിന്നും 

പൊട്ടിച്ചിതറുന്ന കലാപമാണ് വിശപ്പ്.

കാലിക്കീശയും തുന്നിപ്പിടിപ്പിച്ച

കുപ്പായവുമായി നീട്ടുന്ന

കരങ്ങളാണ് വിശപ്പിനെ

പ്രണയിച്ചത്.

അത് മനുഷ്യനെ അന്ധനും

ബധിരനും മൂകനുമാക്കുന്നു.
 

വിശപ്പിനും ഒരു താളമുണ്ട്,

തേങ്ങലിന്റെ സംഗീതമുണ്ട്,

ഈണവും ശ്രുതിയുമുണ്ട്,

വിശന്നവന്റെ ചുണ്ടിലെ ചിരി

തന്നെയാണ്-

പണക്കാരന്റെ കീശയിലെ-

രണ്ടു തുട്ട് നോട്ടിനെക്കൾ മൂല്യം.
 

ദരിദ്രന്റെയുദരത്തിൽ പിറന്നു

വീഴുന്ന കുഞ്ഞാണ് വിശപ്പ്,

അവന്റെ മട്ടുപ്പാവിൽക്കയറി-

വിലസുന്നു അത്.

അതൊരു മതമായി-

മാറിയിരിക്കുന്നു;

നാഥനില്ലാത്ത മതം,

ഉള്ളിൽ നിന്നുമത്;

വേദനയായ് നൃത്തം ചവിട്ടുന്നു.
 

ശമനമില്ലാത്ത നൃത്തം!

തെരുവിലലയുന്നു വിശപ്പിൻ-

മക്കൾ ചോറു മണിക്കായ്....

വിശപ്പിന്റെ ഓളങ്ങളിൽ-

നീന്തിത്തുടിച്ചവനാണ്,

ഒരു മണിച്ചോറിന്റെ -

മഹത്വമറിഞ്ഞത്.
 

എച്ചിൽ കൂട്ടങ്ങളിൽ നിന്നും

പെറുക്കിയെടുക്കുമ്പോൾ-

ആ വദനങ്ങളിലൊരു ചിരി

ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ട്.

അത് പകരമില്ലാത്തതാണ്!